Η οικονομική κρίση είναι γεγονός και έχει χτυπήσει την πόρτα σχεδόν κάθε ελληνικού νοικοκυριού και πλέον τα αποτελέσματα της είναι πολύ εύκολα ορατά.
Το μπάσκετ βεβαία δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτή τη κατάσταση και μάλιστα επειδή το μπάσκετ είναι απροστάτευτο εδώ και πολλά χρόνια από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς αυτή τη στιγμή νοιώθει τις συνέπειες της κρίσης με πολύ μεγάλη ένταση και αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά. Τα οικονομικά των ομάδων είναι πενιχρά, οι μισθοί σαφέστατα πεσμένοι και πολλές φόρες δεν πληρώνονται , τα ρόστερ των ομάδων ποιοτικά δεν έχουν τη παραμικρή σύγκριση με αυτά των ομάδων πριν μερικά χρόνια, ενώ τα τηλεοπτικά συμβόλαια συγκρινόμενα με αυτά προ δεκαετίας πραγματικά δεν αντέχουν στη σύγκριση.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι πρέπει να γίνει για να ανταποκριθεί το άθλημα που όλοι αγαπάμε και που αναμφισβήτητα είναι μακράν το πρώτο άθλημα στη χωρά μας από πλευράς επιτυχιών, τόσο σε συλλογικό όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων, στις δυσκολίες της εποχής.
Εγώ θα ρίξω μερικές ιδέες στο τραπέζι και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλές ακόμα που ο καθένας μας που ξέρει το χώρο μπορεί να καταθέσει και να γίνει ένας ευρύτερος διάλογος όλων των φορέων του αθλήματος. Αρκεί ο διάλογος να είναι μεταξύ ανθρώπων που ακούνε και συζητάνε και όχι διάλογος σαν αυτόν που παρακολουθήσαμε πριν από λίγο καιρό με την ευκαιρία της απεργίας των παικτών και που δεν τιμά κανέναν μας το επίπεδο του.
Το μπάσκετ αυτή τη στιγμή έχει την ανάγκη όλων μας, κανείς δεν περισσεύει και οι κόρωνες του στυλ «εμείς είμαστε το μπάσκετ» που ακούστηκε και από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές, κατά κόρον, είναι κατά τη γνώμη μου εντελώς άστοχες.
Το μπάσκετ είναι ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Είναι οι παίκτες, η ομοσπονδία, τα σωματεία, οι μπασκετικοί φίλαθλοι, οι δημοσιογράφοι και βεβαία οι προπονητές όσο και αν κάποιοι το ξεχνάμε αυτό.
Όλοι λοιπόν αυτοί οι φορείς πρέπει να κάτσουν και να συζητήσουν και ο στόχος αυτής της συζήτησης πρέπει να είναι πως το μπάσκετ σαν προϊόν, αλλά και σαν άθλημα θα γίνει πιο θελκτικό και ταυτόχρονα ανταποδοτικό οικονομικά, αφού το μοντέλο των πρόεδρων που συντηρούν τις ομάδες με λεφτά από τη τσέπη τους, αν εξαιρέσουμε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, τείνει να εξαλειφθεί.
Η πρώτη πρόταση μου είναι ότι το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να αλλάξει μοντέλο και αντί να παραμείνει αυτό που είναι τα τελευταία χρόνια, δηλαδή να ανακυκλώνει τους ίδιους και τους ίδιους παίκτες που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πια και να πλαισιώνεται από Αμερικανούς και άλλους ξένους παίκτες που κάνεις δεν προλαβαίνει να τους μάθει γιατί αλλάζουν και πληρώνονται με το μήνα προσφέροντας μόνο στους ατζέντηδες που τους φέρνουν και στους προπονητές που τους «επιλέγουν», να επιστρέψει στη παράγωγη παικτών, γεγονός που θα φέρει νέο αίμα αλλά και νέο ενδιαφέρον στους φιλάθλους που πάντα τους αρέσει το καινούργιο.
Ήδη μερικές ομάδες όπως είναι ο Πανιώνιος και το Περιστέρι είναι σε αυτό το δρόμο εμπιστευόμενοι νέα παιδιά και τα πρώτα αποτελέσματα νομίζω ότι δικαιώνουν τις ομάδες αυτές και μακάρι το παράδειγμα τους να ακολουθούσουν και άλλες ομάδες.
Για να γίνει αυτό το πράγμα πρέπει όμως και οι ομάδες των μικρότερων κατηγοριών να εμπιστεύονται, αλλά και να φτιάχνουν παίκτες νέα παιδιά και όχι και αυτές να ανακυκλώνουν με τη σειρά τους έναν άλλο κύκλο παικτών με αποτέλεσμα οι μικρότερες κατηγορίες αντί να είναι εργοστάσια παράγωγης νέων παικτών να αποτελούν νεκροταφεία ελεφάντων.
Επειδή ζω τις μικρότερες κατηγορίες ξέρω ότι ο Μέσος Όρος ηλικίας των ομάδων από την Α2 και κάτω έχει μεγαλώσει τουλάχιστον κατά 5 χρόνια και όσο πιο χαμηλά πας σε κατηγορίες τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.
Επίσης άξιο αναφοράς είναι ότι από την περσινή Α2 στην Α1 φέτος παίζουν μόλις τρεις παίκτες και αυτό είναι τραγικό αν αναλογιστεί κάποιος ότι το 1999 μόνο από το Φάληρο που είχα τη χαρά να είμαι προπονητής έπαιξαν σε μια χρόνια 4 παίκτες στην Α1 και σε βάθος τετραετίας από την ιδία ομάδα έπαιξαν 8 παίκτες.
Η σύγκριση νομίζω είναι καταλυτική….
Πριν ένα μήνα πήγα να δω αγώνα ΕΣΚΑΝΑ και δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω με το θέαμα που έβλεπα…..
Το μπάσκετ έχει ανάγκη από καθαρά μπασκετικό κοινό και καθαρά μπασκετικό κοινό θα δημιουργήσουμε μόνο αν του προσφέρουμε δημιουργία, ανανέωση, φρεσκάδα, ταλέντο, αξιοσύνη και παιδιά της διπλανής πόρτας.
Εδώ να σημειώσω ότι θα πρέπει να μιμηθούμε στο μπάσκετ κάτι που έχει θεσμοθετήσει η παγκόσμια ομοσπονδία ποδόσφαιρου και που λέει ότι η ομάδα που βγάζει έναν παίκτη από τις ακαδημίες της έχει σε όλες τις μεταγραφές που θα κάνει αυτός ο παίκτης στη καριέρα του δικαίωμα είσπραξης ενός ποσοστού. Έτσι θα δημιουργήσουμε άλλο ένα κίνητρο για να βγάλουμε καινούργια παιδιά.
Τέλος για σήμερα θα πω ότι για να γίνει πραγματικότητα η παράγωγη της νέας γενιάς παικτών που θα πάνε το μπάσκετ μπροστά πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα ο προπονητής των τμημάτων υποδομής και από τα σωματεία, αλλά και από την ομοσπονδία και να επιλέγονται οι καλύτεροι για τη δουλεία αυτή που για εμένα είναι η πιο σημαντική δουλεία στο σύγχρονο μπάσκετ.
Ο προπονητής μικρών ηλικιών αλλά και γενικότερα ομάδων πλην Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού θα πρέπει να έχει γνώσεις, θάρρος, προσωπικότητα που θα εμπνέει νέα παιδιά, αξιοπρέπεια και όχι εξάρτηση από διαφόρους κύκλους που λυμαίνονται εδώ και 15 χρόνια τον χώρο προωθώντας τα «προϊόντα» τους με αποτέλεσμα το φούσκωμα των τραπεζικών τους λογαριασμών και την πλήρη απαξίωση του ελληνικού μπάσκετ.
Ειδικά ο ρόλος του ομοσπονδιακού προπονητή στις μικρές ηλικίες δεν θα πρέπει να αναλώνεται σε μια προπόνηση την εβδομάδα σε κάποιο κλιμάκιο η σε μια επιλογή παικτών το καλοκαίρι και προπονήσεις για κανένα μήνα για να παίξουμε στο ευρωπαϊκό τουρνουά της χρονιάς, αλλά θα πρέπει να δουλεύει όλο το χρόνο παρακολουθώντας όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, αλλά και καθοδηγώντας τους προπονητές των σωματείων στις μικρές ηλικίες εκπονώντας μια εθνική μπασκετική στρατηγική που πρέπει όλο το ελληνικό μπάσκετ να ακολουθεί.
Νομίζω ότι για πρώτη φορά δεν θα πρέπει να σας κουράσω άλλo, άλλωστε από το φιλόξενο σαιτ του basketnet θα τα λέμε κάθε εβδομάδα όποτε θα έχουμε να πούμε και αλλά.
Τα λέμε λοιπόν την άλλη εβδομάδα και με άλλες προτάσεις, αλλά και με άλλες παθογένειες του ελληνικού μπάσκετ που δεν το βοηθάνε καθόλου.
Υ.γ 1 Ότι έγραψα βεβαία δεν αφορά τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό που οι δυο τους αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία στο ελληνικό μπάσκετ και ή θα βοηθήσουν και το υπόλοιπο ελληνικό μπάσκετ να γίνει ανταγωνιστικό ή αργά ή γρήγορα θα φύγουν για άλλες πολιτείες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου