Ο Μάνος Μανουσέλης γράφει στο blog του για το μπάσκετ του 2010 που φεύγει, αλλά και την επόμενη μέρα που δεν θα μοιάζει με όσα ζήσαμε στο παρελθόν, αλλά δεν θα είναι απαραίτητα κακή.
Η αυλαία του 2010 πέφτει με το ελληνικό μπάσκετ, όπως και οτιδήποτε άλλο στην χώρα, να βρίσκεται σε δραματική κατάσταση. Η οικονομική κρίση έχει αλλάξει τα δεδομένα του χώρου από την Α1 ως την τελευταία ερασιτεχνική κατηγορία και τα μηνύματα που έρχονται από παντού είναι ίδια: Εγκατάλειψη, λουκέτο, μιζέρια, στενοχώρια, απογοήτευση, παραίτηση.
Μέχρι και μερικές εβδομάδες πριν, ακούγονταν φωνές που απαιτούσαν από την πολιτεία επιχορηγήσεις, χρωστούμενα, δανεικά, βοήθεια και γενικώς ζητούσαν χρήματα. Τώρα έχουμε περάσει στη φάση που οι άνθρωποι όχι μόνο του μπάσκετ, αλλά του αθλητισμού γενικότερα, συνειδητοποιούν προς τα πού βαδίζει το πράγμα στην Ελλάδα, καταλαβαίνουν ότι όσα ήξεραν πρέπει να τα ξεχάσουν και οι σκέψεις τους αλλάζουν κατεύθυνση: Μήπως πρέπει να αφήσουν το κουστούμι του επαγγελματισμού στην ντουλάπα; Μήπως η φορεσιά του ερασιτέχνη ταιριάζει καλύτερα στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε;
Είναι ξεκάθαρο ότι με τα μυαλά που κουβαλούσαν στη συντριπτική τους πλειονότητα οι παράγοντες, οι προπονητές και οι παίκτες του μπάσκετ, από την Α1 ως την τελευταία κατηγορία της ΕΣΚΑ δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν. Όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του επαγγελματία μπασκετμπολίστα ή επαγγελματία προπονητή, με την έννοια ότι δεν θα κάνει τίποτα άλλο εκτός από το μπάσκετ και θα περιμένει να ζήσει από αυτό, καλό είναι να έχει (πολλά) λεφτά στην τράπεζα ή πλούσιο μπαμπά, διότι θα πεινάσει και οι λογαριασμοί του θα μείνουν απλήρωτοι.
Όποιος έχει τη διάθεση να δει την αλήθεια κατάματα, θα συμφωνήσει για τα παρακάτω:
Οι πηγές χρηματοδότησης που έχουν απομείνει στο μπάσκετ είναι χοντρικά πέντε: Ο ΟΠΑΠ, η τηλεόραση, οι ιδιοκτήτες που επιμένουν να χάνουν χρήματα βάζοντάς τα στις ομάδες, οι χορηγοί και οι ακαδημίες των ομάδων.
Το φαινόμενο των παραγόντων που βάζοτυν χρήματα αν δεν έχει εκλείψει ακόμη, διάγει τις τελευταίες ημέρες του βίου του. Στην Α1 οι ομάδες που το κάνουν αυτό μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού και η τάση είναι να μειώνεται ο αριθμός τους.
Οι χορηγοί, μικροί και μεγάλοι, το έχουν βάλει στα πόδια. Από την ώρα μάλιστα που η πολιτεία φρόντισε να εξαλείψει το οποιοδήποτε όφελος μπορεί να είχε (φορολογικά) κάποιος που θα ήθελε να διαφημιστεί μέσω του μπάσκετ ή έστω να βοηθήσει την ομάδα της γειτονιάς του, έφυγαν και οι τελευταίοι. Τώρα πια έχουμε μπει στο στάδιο που οι ομάδες βάζουν διαφήμιση χωρίς να παίρνουν χρήματα και απλά ελπίζουν ότι κάτι θα αλλάξει στο μέλλον.
Ο ΟΠΑΠ έχει αποφασίσει ότι το συμφέρον του οργανισμού είναι στο ποδόσφαιρο και από τη στιγμή που το κράτος δεν έχει για να δώσει συντάξεις και να πληρώσει αναλώσιμα στα νοσοκομεία ποιος μπορεί να ελπίζει ότι θα βάζει λεφτά στο μπάσκετ;
Η τηλεόραση επίσης δεν έχει χρήματα και από όσα έχει δίνει ψίχουλα στο μπάσκετ. Η δικαιολογία ότι δεν βλέπεται το πρωτάθλημα, ότι είναι χαμηλό το επίπεδο και λοιπά, φυσικά και ευσταθεί, αν και πρώτα αφαίρεσαν από τις ομάδες την οικονομική δυνατότητα και μετά έπεσε το επίπεδό τους.
Τι έμεινε; Τα έσοδα από τα τμήματα υποδομής, τα οποία ως χθες ήταν αμελητέα ποσότητα, αλλά τώρα οι πάντες συνειδητοποιούν πως είναι ό,τι σπουδαιότερο υπάρχει στο μπάσκετ, όχι (μόνο) για τα χρήματα, αλλά διότι δίνει έναν λόγο ύπαρξης και μια αιτία για να συνεχίσουν όλοι να ασχολούνται με τον χώρο…
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απλά πράγματα: Όσοι συντηρούνταν από το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια θα πρέπει να ψαχτούν και να βρουν κάτι άλλο. Σε αυτό το κλαμπ θα μείνουν πλέον πολύ-πολύ λίγοι. Όσοι θέλουν να συνεχίσουν να ασχολούνται με το μπάσκετ θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τους λόγους για τους οποίους το κάνουν και τους στόχους που θα βάζουν.
Η επόμενη ημέρα του μπάσκετ δεν θα μοιάζει με όσα ζήσαμε στο παρελθόν, αλλά δεν θα είναι απαραίτητα κακή. Ίσα ίσα, που δίνει την ευκαιρία να χτιστεί κάτι σωστό από το μηδέν, από τα θεμέλιά του:
1) Θα φύγουν τα λαμόγια (παράγοντες, προπονητές, παίκτες, μάνατζερ, διαιτητές) που έβλεπαν το μπάσκετ σαν μεροκάματο. Τώρα που δεν έχει χρήμα θα συνεχίσουν αλλού τη δραστηριότητά τους.
2) Θα φύγουν εκείνοι που δεν αγάπησαν ποτέ το μπάσκετ, που ποτέ δεν ένιωσαν το παιχνίδι, που δεν έχουν πιάσει ποτέ στη ζωή τους την μπάλα, που δεν έχουν πάει σε ένα ανοιχτό γήπεδο για να παίξουν μονό, αλλά ως τώρα το έπαιζαν μπασκετικοί γιατί ήταν της μόδας, γιατί τους έκανε πρωτοσέλιδο, γιατί έφερνε πελάτες στο μαγαζί τους…
3) Θα πάνε στο καλό της Παναγίας οι χουλιγκάνοι (όλων των κατηγοριών) γιατί τώρα που το μπάσκετ δεν θα πουλάει, δεν θα μπορούν να κοκορεύονται ότι τα έσπασαν εκεί που δεν θα ασχολείται κανείς.
4) Θα σβήσουν από τον χάρτη τα σωματεία της πλάκας και τα σωματεία-σφραγίδα, που υπήρχαν για να βάζει κάποιος πονηρός την επιχορήγηση στην τσέπη του ή για να το παίζει πρόεδρος στο καφενείο της γειτονιάς του.
5) Θα πάψουν ανεγκέφαλοι γονείς (!!!), παράγοντες και προπονητές να πιέζουν νέα παιδιά να κάνουν διπλές και τριπλές προπονήσεις με αποτέλεσμα να μην πηγαίνουν σχολείο, να μη συνεχίζουν τις σπουδές τους για να παριστάνουν τους επαγγελματίες μπασκετμπολίστες. (Και να ξυπνούν ένα ωραίο πρωί στα 30 τους και να μην μπορούν να βρουν δουλειά ούτε σαν ανειδίκευτοι εργάτες).
6) Θα σταματήσουν να τάζουν οι παράγοντες λεφτά που δεν έχουν, να λένε ψέματα σε όσους συναλλάσσονται μαζί τους, να κρύβονται γιατί χρωστάνε.
7) Θα σταματήσουν οι παίκτες και οι προπονητές να ζητάνε χρήματα που δεν υπάρχουν και σε τελική ανάλυση δεν τα αξίζουν, δεν τα κερδίζουν και δεν τα φέρνουν στην ομάδα τους.
8) Θα μείνουν, τελικά, πίσω λίγοι και καλοί, με τα σωστά κίνητρα και με αργά, αλλά σταθερά βήματα θα ξαναβάλουν το τρένο στις ράγες.
Ο κανόνας που λέει ότι δεν υπάρχει κακό χωρίς καλό, θα βρει την εφαρμογή του και στην επόμενη ημέρα του μπάσκετ. Από τα αποκαΐδια του χθες, από το παρανάλωμα της φωτιάς που καίει την Ελλάδα, θα γεννηθεί το μπάσκετ του αύριο, καθαρό από τις αμαρτίες του παρελθόντος, έτοιμο να ξεκινήσει από την αρχή μια νέα πορεία με αισιοδοξία και χαμόγελο για το 2011… Στο καλό, λαμόγια! Δεν θα λείψετε από κανέναν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου