Μπαρτσελόνα - Διαμαντίδης 71 - 75
Χτες βράδυ παρακολούθησα το συγκλονιστικό αγώνα μπάσκετ Μπαρτσελόνα- Παναθηναικός 83-82.
Πολλοί στάθηκαν - και δικαίως- στη διαιτησία του αγώνα, η οποία πιθανότατα στέρησε από τον Παναθηναικό τη νίκη επί της καλύτερης ομάδας στην Ευρώπη. (απίστευτη ομάδα οι Καταλανοί).
Εγώ όμως θα σταθώ στον έναν, στο μεγάλο Δημήτρη Διαμαντίδη, τον αρχηγό του Παναθηναικού.
Ένα πραγματικό διαμάντι των ευρωπαικών γηπέδων.
Έναν αθλητή ο οποίος μας δραπετεύει απ' τη μιζέρια μας και μας δείχνει ότι δεν υπάρχει μόνο ο κουτοπόνηρος, καταφερτζής Ελληνας, αλλά υπάρχει κι ο πολυτάλαντος, δουλευταράς Ελληνας που μπορεί να είναι ο κορυφαίος στην Ελλάδα και ίσως και στην Ευρώπη στη θέση του.
Πριν εικοσιπέντε χρόνια παραμιλούσε η Ελλάδα με τον Νίκο Γκάλη, το φαινόμενο αυτό του ελληνικού αθλητισμού, που τον σημάδεψε όσο κανείς άλλος. Αναγέννησε τον ελληνικό αθλητισμό, δείχνοντάς μας ότι μπορούμε και να κερδίζουμε σε μεγάλες διοργανώσεις τις αντίπαλες εθνικές ομάδες των μεγάλων χωρών της Ευρώπης.
Επιτρέψτε μου την ... ιεροσυλία, αλλά θεωρώ ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης τον έχει ξεπεράσει το μεγάλο Νίκο Γκάλη.
Είναι τέτοιες οι συνθήκες του σύγχρονου μπάσκετ που είναι αδύνατον να παίζει κάποιος μόνος του απέναντι σε μια ομάδα, όπως έκανε ο Γκάλης.
Κι όμως χθες βράδυ και αυτό το αδύνατο το ξεπέρασε ο Διαμαντίδης παίζοντας ειλικρινά μόνος του απέναντι στη μεγάλη Μπαρτσελόνα.
Πέτυχε 26 πόντους με 4 τρίποντα.
Έριξε μια απίστευτη τάπα στον θηριώδη N'dong που σίγουρα τον περνάει 20 πόντους στο ύψος.
Κέρδισε το αντιαθλητικό φάουλ στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Πέτυχε πέντε πόντους σε διάστημα πέντε περίπου δευτερολέπτων και ατύχησε στο σουτ της τελευταίας στιγμής.
Αστόχησε για να μας αποδείξει ότι δεν είναι Θεός, αλλά άνθρωπος.
Ετσι έγινε πάλι γήινος...
Είναι ο αθλητής της τελευταίας στιγμής. Αυτός που την κρίσιμη ώρα αναλαμβάνει την ευθύνη και σχεδόν πάντα καταφέρνει να φέρει εις πέρας την αποστολή του.
Αυτός που δε λυγίζουν τα πόδια του την ώρα της ευθύνης.
Αυτός που είναι μέσα στο παρκέ ταυτόχρονα προπονητής, αρχηγός, ρολίστας, εμψυχωτής και οπαδός μαζί.
Στρατηγός και στρατιώτης.
Μπορώ να πω πως τόσα χρόνια δεν έχω δει άλλο αθλητή να μεταμορφώνεται κάθε φορά στα τελευταία λεπτά του αγώνα και να μετατρέπει το αδύνατο σε δυνατό.
Θυμάμαι έναν αγώνα Ευρωλίγκας όπου ο Παναθηναικός 75 δευτερόλεπτα πριν λήξει ο αγώνας έχανε 66-71 από την Ολύμπια Λιουμπλιάνας. Και ο Διαμαντίδης πέτυχε σε αυτά τα 75 δευτερόλεπτα 13 πόντους, σκοράροντας μόνο αυτός απ την ομάδα, στέλνοντας τον αγώνα στην παράταση με 79-79 σκορ.
Θυμάμαι ένα συγκλονιστικό αγώνα στο ΣΕΦ Ολυμπιακός-Παναθηναικός, όπου ο Διαμαντίδης κρίνει τον αγώνα με ένα ανέλπιστο κλέψιμο της μπάλας, μέσα απ τα χέρια του αντιπάλου του, 5 μόλις δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και δίνει τη νίκη στην ομάδα του.
Σε ένα άλλο αιώνιο ντέρμπι, ο Διαμαντίδης είκοσι περίπου δευτερόλεπτα πριν τη λήξη κάνει ένα σπριντ διασχίζοντας όλο το γήπεδο και προλαβαίνει και κάνει μια απίστευτη τάπα στον Ακερ του Ολυμπιακού, που με καλάθι θα του έδινε πιθανότατα τη νίκη και το πρωτάθλημα.
Τον τελικό της Ευρωλίγκας, ενάντια στην μεγάλη ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τον μετέτρεψε σε προσωπική μονομαχία με τον επίσης σπουδαίο Θοδωρή Παπαλουκά, με νικητή όμως τον ίδιο, σε ένα συγκλονιστικό τελικό. Ο Δημήτρης κέρδισε στα σημεία διότι είναι ένα-δυο κλικ καλύτερος από τον φίλο του, Παπαλουκά.
Επίσης, ο Διαμαντίδης με τρίποντο στην εκπνοή του χρόνου του αγώνα, δίνει τη νίκη στην Εθνική Ελλάδος επί της Γαλλίας, στέλνοντάς την στον τελικό όπου κατέκτησε το 2ο ευρωπαικό της κύπελλο.
Απέναντι στους σχεδόν ανίκητους Ισπανούς έπαιζε μόνος του στο ευρωπαικό της Τουρκίας και παραλίγο να τους κερδίσει μόνος του.
Σαν highlight της καριέρας του θυμάμαι την καταπληκτική τάπα που είχε ρίξει στον μεγάλο και πανύψηλο Duncan, στον ημιτελικό εναντίον των ΗΠΑ, τις οποίες κέρδισε η εθνική ομάδα της Ελλάδας στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Και είναι και τόσα άλλα που έχει κάνει αυτός ο θαυματοποιός του μπάσκετ. ΄
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Είναι τόσες οι συγκινήσεις που έχει προσφέρει στους φιλάθλους, που είναι αμέτρητες.
Και δεν μπορούν εύκολα να αποτυπωθούν σε ένα κείμενο. Ούτε καν σε ένα βίντεο.
Είναι όλα τυπωμένα μέσα μας, στις χαρές και στις πίκρες που δίνει ο αθλητισμός- χαρές στους νικητές, πίκρες στους ηττημένους.
Αλλά ακόμη και γι αυτούς, είναι γλυκές οι πίκρες γιατί νιώθουν πως έχασαν από έναν τεράστιο αθλητή.
Απαρνήθηκε την καριέρα και τα λεφτά που του προσέφεραν στο ΝΒΑ, για να μείνει στην Ελλάδα και στον Παναθηναικό, φανερώνοντας για άλλη μια φορά κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του. Θεωρεί πως η ζωή του έχει φερθεί πολύ καλά σχετικά με την καριέρα του για να της φερθεί με απληστία και να πάει να αναζητήσει τα στρας της ψεύτικης δόξας. Προτίμησε να είναι εδώ με την οικογένειά του, να χαίρεται να παίζει μπάσκετ στην ομάδα που τον ανέδειξε, υπό τις οδηγίες του δασκάλου του, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς.
Αν μη τι άλλο, αυτό μου δηλώνει ότι ο άνθρωπος αυτός έχει αξίες και παρότι επαγγελματίας, και μάλιστα με καλό συμβόλαιο, πάνω απ' όλα θέτει τις αρχές του και όχι τη δίξα και το χρήμα. Όπως για παράδειγμα έπραξε πολλάκις ο Βασίλης Σπανούλης.
Αντιλαμβάνεται με ένα δικό του ίσως τρόπο τη σημασία της "Υβρεως", όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες.
Ο Διαμαντίδης έχει ένα χαρακτηριστικό που σπανίζει σε αθλητές της αξίας του. Υποτάσσει το ταλέντο του στην ομάδα.
Ενώ έχει αποδεδειγμένα πολύ καλό σουτ, σπάνια το επιχειρεί. Προτιμά να δίνει πάσες στους συμπαίκτες του και να τηρεί το σχέδιο του προπονητή.
Στα περισσότερα παιχνίδια, αρχίζει να σουτάρει κατά ριπάς στο τελευταίο δεκάλεπτο και κυρίως στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα, όταν πια δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά να πάρει το παιχνίδι πάνω του.
Είναι πολύ καλός πλέι μέικερ. Και αποδεικνύεται και από το ότι είναι ο ρέκορντμαν σε ασίστ στην ιστορία της Α1 μπάσκετ.
Επίσης είναι ο κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια. Διόλου τυχαία ψηφίζεται ως ο καλύτερος αμυντικός της Ευρωλίγκα συνεχώς από το 2005.
Είναι ο ρέκορντμαν και στα κλεψίματα στην ιστορία της Α1.
Είναι επίσης σπάνια η επίδοσή του στα κοψίματα (τάπες) για πλέι μέικερ.
Και όταν χρειαστεί... σκοράρει κατά το δοκούν. Χτες για παράδειγμα, ελλείψει άλλων βοηθών στο σκοράρισμα, σκόραρε 26 πόντους.
Το πολυθρύλητο pick'n'roll, στο οποίο βασίστηκαν οι επιτυχίες του Παναθηναικού και της Εθνικής Ελλάδος τα τελευταία χρόνια, είναι η ειδικότητά του (και κατά δεύτερο λόγο του Παπαλουκά).
Και καμμιά φορά μπορεί σε ένα παιχνίδι να είναι λίγο υποτονικός. Αλλά όταν φτάσει το τελευταίο πεντάλεπτο... το μάτι του γυαλίζει, τα ρουθούνια του βγάζουν φλόγες και τα πόδια του φτερά! Και κάνει τα αδύνατα δυνατά!
Είναι σπουδαίος, τα κάνει όλα και... συμφέρει!
Είναι ένας αθλητής με 2 ευρωπαικά κύπελλα στην συλλογή του με τον Παναθηναικό, 6 πρωταθλήματα και 5 κύπελλα Ελλάδας.
Με χρυσό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα στο Ευρωπαικό του 2005 και ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2006.
Με αμέτρητες προσωπικές διακρίσεις.
Εξάλλου είναι ο αρχηγός και ηγέτης της πιο επιτυχημένης ελληνικής ομάδας όλων των εποχών, της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναικού. Της μόνης ελληνικής ομάδας που κατάφερε να χτίσει "δυναστεία" στο ευρωπαικό μπάσκετ όντας η πιο επιτυχημένη ομάδα της τελευταίας εικοσαετίας.
Γι αυτό σπουδαίε Νίκο Γκάλη, πατέρα του ελληνικού μπάσκετ, πρέπει να είσαι πολύ χαρούμενος που ένα "παιδί" σου κατάφερε να σε ξεπεράσει!
Τον λένε Δημήτρη Διαμαντίδη και είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών!
Πολλοί στάθηκαν - και δικαίως- στη διαιτησία του αγώνα, η οποία πιθανότατα στέρησε από τον Παναθηναικό τη νίκη επί της καλύτερης ομάδας στην Ευρώπη. (απίστευτη ομάδα οι Καταλανοί).
Εγώ όμως θα σταθώ στον έναν, στο μεγάλο Δημήτρη Διαμαντίδη, τον αρχηγό του Παναθηναικού.
Ένα πραγματικό διαμάντι των ευρωπαικών γηπέδων.
Έναν αθλητή ο οποίος μας δραπετεύει απ' τη μιζέρια μας και μας δείχνει ότι δεν υπάρχει μόνο ο κουτοπόνηρος, καταφερτζής Ελληνας, αλλά υπάρχει κι ο πολυτάλαντος, δουλευταράς Ελληνας που μπορεί να είναι ο κορυφαίος στην Ελλάδα και ίσως και στην Ευρώπη στη θέση του.
Πριν εικοσιπέντε χρόνια παραμιλούσε η Ελλάδα με τον Νίκο Γκάλη, το φαινόμενο αυτό του ελληνικού αθλητισμού, που τον σημάδεψε όσο κανείς άλλος. Αναγέννησε τον ελληνικό αθλητισμό, δείχνοντάς μας ότι μπορούμε και να κερδίζουμε σε μεγάλες διοργανώσεις τις αντίπαλες εθνικές ομάδες των μεγάλων χωρών της Ευρώπης.
Επιτρέψτε μου την ... ιεροσυλία, αλλά θεωρώ ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης τον έχει ξεπεράσει το μεγάλο Νίκο Γκάλη.
Είναι τέτοιες οι συνθήκες του σύγχρονου μπάσκετ που είναι αδύνατον να παίζει κάποιος μόνος του απέναντι σε μια ομάδα, όπως έκανε ο Γκάλης.
Κι όμως χθες βράδυ και αυτό το αδύνατο το ξεπέρασε ο Διαμαντίδης παίζοντας ειλικρινά μόνος του απέναντι στη μεγάλη Μπαρτσελόνα.
Πέτυχε 26 πόντους με 4 τρίποντα.
Έριξε μια απίστευτη τάπα στον θηριώδη N'dong που σίγουρα τον περνάει 20 πόντους στο ύψος.
Κέρδισε το αντιαθλητικό φάουλ στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Πέτυχε πέντε πόντους σε διάστημα πέντε περίπου δευτερολέπτων και ατύχησε στο σουτ της τελευταίας στιγμής.
Αστόχησε για να μας αποδείξει ότι δεν είναι Θεός, αλλά άνθρωπος.
Ετσι έγινε πάλι γήινος...
Είναι ο αθλητής της τελευταίας στιγμής. Αυτός που την κρίσιμη ώρα αναλαμβάνει την ευθύνη και σχεδόν πάντα καταφέρνει να φέρει εις πέρας την αποστολή του.
Αυτός που δε λυγίζουν τα πόδια του την ώρα της ευθύνης.
Αυτός που είναι μέσα στο παρκέ ταυτόχρονα προπονητής, αρχηγός, ρολίστας, εμψυχωτής και οπαδός μαζί.
Στρατηγός και στρατιώτης.
Μπορώ να πω πως τόσα χρόνια δεν έχω δει άλλο αθλητή να μεταμορφώνεται κάθε φορά στα τελευταία λεπτά του αγώνα και να μετατρέπει το αδύνατο σε δυνατό.
Θυμάμαι έναν αγώνα Ευρωλίγκας όπου ο Παναθηναικός 75 δευτερόλεπτα πριν λήξει ο αγώνας έχανε 66-71 από την Ολύμπια Λιουμπλιάνας. Και ο Διαμαντίδης πέτυχε σε αυτά τα 75 δευτερόλεπτα 13 πόντους, σκοράροντας μόνο αυτός απ την ομάδα, στέλνοντας τον αγώνα στην παράταση με 79-79 σκορ.
Θυμάμαι ένα συγκλονιστικό αγώνα στο ΣΕΦ Ολυμπιακός-Παναθηναικός, όπου ο Διαμαντίδης κρίνει τον αγώνα με ένα ανέλπιστο κλέψιμο της μπάλας, μέσα απ τα χέρια του αντιπάλου του, 5 μόλις δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και δίνει τη νίκη στην ομάδα του.
Σε ένα άλλο αιώνιο ντέρμπι, ο Διαμαντίδης είκοσι περίπου δευτερόλεπτα πριν τη λήξη κάνει ένα σπριντ διασχίζοντας όλο το γήπεδο και προλαβαίνει και κάνει μια απίστευτη τάπα στον Ακερ του Ολυμπιακού, που με καλάθι θα του έδινε πιθανότατα τη νίκη και το πρωτάθλημα.
Τον τελικό της Ευρωλίγκας, ενάντια στην μεγάλη ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τον μετέτρεψε σε προσωπική μονομαχία με τον επίσης σπουδαίο Θοδωρή Παπαλουκά, με νικητή όμως τον ίδιο, σε ένα συγκλονιστικό τελικό. Ο Δημήτρης κέρδισε στα σημεία διότι είναι ένα-δυο κλικ καλύτερος από τον φίλο του, Παπαλουκά.
Επίσης, ο Διαμαντίδης με τρίποντο στην εκπνοή του χρόνου του αγώνα, δίνει τη νίκη στην Εθνική Ελλάδος επί της Γαλλίας, στέλνοντάς την στον τελικό όπου κατέκτησε το 2ο ευρωπαικό της κύπελλο.
Απέναντι στους σχεδόν ανίκητους Ισπανούς έπαιζε μόνος του στο ευρωπαικό της Τουρκίας και παραλίγο να τους κερδίσει μόνος του.
Σαν highlight της καριέρας του θυμάμαι την καταπληκτική τάπα που είχε ρίξει στον μεγάλο και πανύψηλο Duncan, στον ημιτελικό εναντίον των ΗΠΑ, τις οποίες κέρδισε η εθνική ομάδα της Ελλάδας στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Και είναι και τόσα άλλα που έχει κάνει αυτός ο θαυματοποιός του μπάσκετ. ΄
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Είναι τόσες οι συγκινήσεις που έχει προσφέρει στους φιλάθλους, που είναι αμέτρητες.
Και δεν μπορούν εύκολα να αποτυπωθούν σε ένα κείμενο. Ούτε καν σε ένα βίντεο.
Είναι όλα τυπωμένα μέσα μας, στις χαρές και στις πίκρες που δίνει ο αθλητισμός- χαρές στους νικητές, πίκρες στους ηττημένους.
Αλλά ακόμη και γι αυτούς, είναι γλυκές οι πίκρες γιατί νιώθουν πως έχασαν από έναν τεράστιο αθλητή.
Απαρνήθηκε την καριέρα και τα λεφτά που του προσέφεραν στο ΝΒΑ, για να μείνει στην Ελλάδα και στον Παναθηναικό, φανερώνοντας για άλλη μια φορά κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του. Θεωρεί πως η ζωή του έχει φερθεί πολύ καλά σχετικά με την καριέρα του για να της φερθεί με απληστία και να πάει να αναζητήσει τα στρας της ψεύτικης δόξας. Προτίμησε να είναι εδώ με την οικογένειά του, να χαίρεται να παίζει μπάσκετ στην ομάδα που τον ανέδειξε, υπό τις οδηγίες του δασκάλου του, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς.
Αν μη τι άλλο, αυτό μου δηλώνει ότι ο άνθρωπος αυτός έχει αξίες και παρότι επαγγελματίας, και μάλιστα με καλό συμβόλαιο, πάνω απ' όλα θέτει τις αρχές του και όχι τη δίξα και το χρήμα. Όπως για παράδειγμα έπραξε πολλάκις ο Βασίλης Σπανούλης.
Αντιλαμβάνεται με ένα δικό του ίσως τρόπο τη σημασία της "Υβρεως", όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες.
Ο Διαμαντίδης έχει ένα χαρακτηριστικό που σπανίζει σε αθλητές της αξίας του. Υποτάσσει το ταλέντο του στην ομάδα.
Ενώ έχει αποδεδειγμένα πολύ καλό σουτ, σπάνια το επιχειρεί. Προτιμά να δίνει πάσες στους συμπαίκτες του και να τηρεί το σχέδιο του προπονητή.
Στα περισσότερα παιχνίδια, αρχίζει να σουτάρει κατά ριπάς στο τελευταίο δεκάλεπτο και κυρίως στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα, όταν πια δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά να πάρει το παιχνίδι πάνω του.
Είναι πολύ καλός πλέι μέικερ. Και αποδεικνύεται και από το ότι είναι ο ρέκορντμαν σε ασίστ στην ιστορία της Α1 μπάσκετ.
Επίσης είναι ο κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια. Διόλου τυχαία ψηφίζεται ως ο καλύτερος αμυντικός της Ευρωλίγκα συνεχώς από το 2005.
Είναι ο ρέκορντμαν και στα κλεψίματα στην ιστορία της Α1.
Είναι επίσης σπάνια η επίδοσή του στα κοψίματα (τάπες) για πλέι μέικερ.
Και όταν χρειαστεί... σκοράρει κατά το δοκούν. Χτες για παράδειγμα, ελλείψει άλλων βοηθών στο σκοράρισμα, σκόραρε 26 πόντους.
Το πολυθρύλητο pick'n'roll, στο οποίο βασίστηκαν οι επιτυχίες του Παναθηναικού και της Εθνικής Ελλάδος τα τελευταία χρόνια, είναι η ειδικότητά του (και κατά δεύτερο λόγο του Παπαλουκά).
Και καμμιά φορά μπορεί σε ένα παιχνίδι να είναι λίγο υποτονικός. Αλλά όταν φτάσει το τελευταίο πεντάλεπτο... το μάτι του γυαλίζει, τα ρουθούνια του βγάζουν φλόγες και τα πόδια του φτερά! Και κάνει τα αδύνατα δυνατά!
Είναι σπουδαίος, τα κάνει όλα και... συμφέρει!
Είναι ένας αθλητής με 2 ευρωπαικά κύπελλα στην συλλογή του με τον Παναθηναικό, 6 πρωταθλήματα και 5 κύπελλα Ελλάδας.
Με χρυσό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα στο Ευρωπαικό του 2005 και ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2006.
Με αμέτρητες προσωπικές διακρίσεις.
Εξάλλου είναι ο αρχηγός και ηγέτης της πιο επιτυχημένης ελληνικής ομάδας όλων των εποχών, της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναικού. Της μόνης ελληνικής ομάδας που κατάφερε να χτίσει "δυναστεία" στο ευρωπαικό μπάσκετ όντας η πιο επιτυχημένη ομάδα της τελευταίας εικοσαετίας.
Γι αυτό σπουδαίε Νίκο Γκάλη, πατέρα του ελληνικού μπάσκετ, πρέπει να είσαι πολύ χαρούμενος που ένα "παιδί" σου κατάφερε να σε ξεπεράσει!
Τον λένε Δημήτρη Διαμαντίδη και είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου