Θα μπορούσε αυτή η επιστολή να είχε τίτλο: "Οι υποδομές Μπάσκετ στην Κρήτη." ή "Πώς χτίζονται οι ομάδες.", αλλά δεν έχει σημασία. Θα ήθελα με αυτήν την επιστολή, έχοντας διπλή ιδιότητα αυτή του απλού φιλάθλου και του προπονητή, να εκφράσω κάποιες απόψεις με αφορμή την κατάκτηση των πρωταθλημάτων Παίδων και Εφήβων από την ομάδα μας τον Εργοτέλη.
Καταρχήν θα ήθελα να δώσω πολλά - πολλά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στις δύο ομάδες (παίδων, εφήβων), στον προπονητή Αλέξη Χριστοδούλου και στους ανθρώπους που ήταν κοντά στα παιδιά (εφόρους Σκάνδαλο Νώντα & Καραπιδάκη Ανδρέα) όχι μόνο φέτος, αλλά τα τελευταία 3-4 χρόνια.
Ολη αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε πριν 4 χρόνια με ένα group παιδιών, τον Αλέξη και κάποιους ανθρώπους (Τζανάκης, Σκάνδαλος, Σπανού) με ένα προπονητικό σχεδιασμό και την αγάπη και το μεράκι ανθρώπων που μας έδειξαν ότι οι ομάδες χτίζονται σε βάθος με παίκτες και προπονητές που είναι χρόνια μαζί, με υπομονή και προγραμματισμό (λέξεις που στην Ελλάδα δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό μας).
Και επειδή σε αυτές τις ηλικίες δεν έχει σημασία αν παίρνεις πρωταθλήματα θα ήθελα να μείνουμε σε τρία πράγματα: α)στον προπονητικό σχεδιασμό για να αναδειχθούν παίκτες β)στην προσέλκυση παιδιών στο μπάσκετ και στον αθλητισμό και πώς μια επιτυχία μπορεί να τα κρατήσει σ'αυτό το χώρο και γ)τη φιλοσοφία που έχει κάθε σωματείο.
Στο παρελθόν το Κρητικό Μπάσκετ είχε κάποιες επιτυχίες: 1)κατάκτηση 3ης θέσης της ΓΕΗ στο Πανελλήνιο Εφηβικό Πρωτάθλημα 2)κατάκτηση 4ης θέσης του Εργοτέλη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων το 1987 (το τελευταίο Παγκρήτιο Εφηβικό πρωτάθλημα του Εργοτέλη - είχα την τιμή να είμαι μέλος της ομάδας που έπαιρνε 3 συνεχόμενα πρωταθλήματα Εφήβων στην Κρήτη) 3)κατάκτηση 4ης θέσης του Ηράκλειο Ο.Α.Α στο Πανελλήνιο Εφηβικό Πρωτάθλημα (1989) 4)πρόκριση στα τελικά της Παιδικής ομάδας του Ηράκλειο Ο.Α.Α. στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (τότε ήταν 2 όμιλοι των 4 και το Ηράκλειο έχασε την πρόκριση του στον ένα ημιτελικό στην ισοβαθμία έχοντας αντιπάλους το ζευγάρι ΑΜΥΝΤΑ-ΑΡΗ, για πρώτη φορά σε τελική φάση έχει χάσει ομάδα της Αθήνας από ομάδα της Κρήτης). 5)άλλες παρουσίες σε τελικά Παίδων & Εφήβων, αν θυμάμαι καλά, είχαν στο παρελθόν το Αρκάδι και ο Ο.Φ.Η. Ας με συγχωρήσουν κάποιοι αν ξέχασα κάποια ομάδα.
Ολες σχεδόν αυτές οι επιτυχίες είχαν ένα κοινό σημείο: προήλθαν από μια προσπάθεια μιας καλής φουρνιάς παιδιών και το μεράκι κάποιων προπονητών. Τα περισσότερα παιδιά από αυτά αποτέλεσαν κορμό ομάδων ανδρών στο μέλλον. Αυτό δείχνει κάτι. Αν ασχοληθείς με τα παιδιά βάσει προπονητικού προγράμματος, με στόχο δηλαδή, μπορείς να έχεις αποτελέσματα. Το θέμα όμως είναι αν αυτό γίνεται σύμφωνα με κάποια φιλοσοφία που έχει το σωματείο και με σωστή οργάνωση και υπομονή. Αρα το σωματείο είναι αυτό που καθορίζει την φιλοσοφία και ο προπονητής είναι αυτός που με το προπονητικό πρόγραμμα και την μεθοδικότητα θα δουλέψει για να εκπληρώσει τους σκοπούς και τους στόχους του σωματείου (σύμφωνα με τη φιλοσοφία του).
Ας αποφασίσουν λοιπόν τι φιλοσοφία έχουν τα σωματεία και εμείς οι προπονητές ας δουλέψουμε σκληρά γιατί παιδιά υπάρχουν πάντα, είτε είναι ψηλά, είτε κοντά, και μόνο εμείς μπορούμε να τα βοηθήσουμε για να αναδειχθούν και να δημιουργήσουμε τις επόμενες φουρνιές αθλητών. Βέβαια μπορεί τα σωματεία και οι προπονητές να δουλέψουν στη σωστή κατεύθυνση αλλά, αν και τα παιδιά δεν έχουν στόχο, διάθεση και φιλοδοξία, δεν είναι δυνατόν να έρθουν αποτελέσματα.
Εκτός απ' την "φουρνιά" του Εργοτέλη υπάρχουν και σε πολλά άλλα σωματεία και παιδιά μικρότερης ηλικίας με ταλέντο που μπορούν ν' αποτελέσουν την επόμενη γενιά μπασκετμπολιστών στην Κρήτη.
Φαίνεται τα τελευταία 2-3 χρόνια τα σωματεία της Κρήτης να κάνουν στροφή στη δουλειά στις υπαδομές.
Χρειάζεται, όμως, μακροχρόνιος προγραμματισμός και οργάνωση, εμπιστοσύνη σε καταρτισμένους προπονητές και υπομονή για να έρθουν τ'αποτελέσματα.
Ας δούμε όμως τι επικρατεί αυτή τη στιγμή στο Κρητικό Μπάσκετ.
Από τη μια υπάρχει η βιτρίνα(3 ομάδες: ΑΓΟΡ, ΟΦΗ, ΗΡΑΚΛΕΙΟ διεκδικούν άνοδο σε εθνικές κατηγορίες, 1 ομάδα: ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ παλεύει για τη σωτηρία στη Γ' Εθνική και 1 ομάδα θ'ανέβει από την ΕΚΑΣΚ στη Γ').
Ιδανική χρονιά θα έλεγε κάποιος. Οπως όμως και στο ελληνικό μπάσκετ από βιτρίνα πάμε καλά (ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ).
Τι γίνεται πιο κάτω είναι το θέμα. Φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει παραγωγή νέων παικτών. Στην Α'ΕΚΑΣΚ αυτή τη στιγμή συμμετέχουν 10 ομάδες (110-120 αθλητές από τους οποίους περίπου 10-12 παιδοέφηβοι και 10 κάτω των 21). Τα νούμερα είναι τραγικά. Το εφηβικό πρωτάθλημα το κέρδισε ο Εργοτέλης με 5 εφήβους στη σύνθεσή του. Επίσης τραγικό. Από την άλλη υπάρχουν αρκετά παιδιά στις υποδομές των ομάδων. Κακά τα ψέμματα στη δεκαετία του '90 ζήσαμε την κυριαρχία του μπάσκετ στις μικρές ηλικίες, τώρα υπάρχει κάτι το αντίστοιχο προς το ποδόσφαιρο.
Το επίπεδο της δουλειάς στις υποδομές φαίνεται να είναι καλό σε κάποιες και σε άλλες όχι και τόσο. Ας πούμε ότι τα σωματεία αναγκαστικά θα κάνουν στροφή στις υποδομές για να δημιουργήσουν νέους μπασκετμπολίστες. Οι προπονητές είναι αυτοί που πρέπει να προσελκύσουν τα παιδιά και να τα κρατήσουν στο άθλημα. Οταν έρχεται ένα group παιδιών στα χέρια μας πρέπει να τ'αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο.
Είναι έγκλημα να διώξουμε ένα παιδί για οποιονδήποτε λόγο. Προσπαθείς να υπάρχει ανταγωνισμός χωρίς απογοήτευση. Δεν βάζουμε ποτέ παιδιά διαφορετικών ταχυτήτων στο ίδιο group. Πρέπει οι προπονητές των υποδομών να βγάλουν από πρότυπο τους τον προπονητή των ανδρικών ομάδων. Πρέπει μέσω του παιχνιδιού να διδαχθούν τα παιδιά τα βασικά. Θα υπάρξουν και παιδιά που δε θα γίνουν αθλητές, αλλά που πρέπει να μείνουν στο άθλημα σε άλλο πόστο (προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, φίλαθλοι). Οποιαδήποτε συμπεριφορά προπονητών (βρίσιμο, προσβολή, ειρωνεία) δε συνάδει με τον πολιτισμό μας είναι απαράδεκτη. Αρα οι προπονητές με τη σκληρή δουλειά και την αγάπη τους για το άθλημα πρέπει να είναι οι μπροστάρηδες.
Στις υποδομές εκτός από το σημαντικό ρόλο του προπονητή θετικό ρόλο παίζουν και οι γονείς, αρκεί να μην μπλέκονται οι ρόλοι. Δεν συμφωνώ με την απομάκρυνση των γονέων από το χώρο. Ο θετικός ρόλος μπορεί να κινηθεί σε επίπεδο διοίκησης και παροχής κάθε είδους βοήθειας στο παιδί(συνέπεια,υπευθυνότητα,ψυχολογική υποστήριξη) και στον προπονητή. Συνήθως οι γονείς νομίζοντας ότι αδικούνται τα παιδιά τους μπαίνουν στα "χωράφια" των προπονητών, δίνοντας τους λάθος συμβουλές κλονίζοντας έτσι τη μεταξύ τους σχέση αλλά και τη σχέση τους με την υπόλοιπη ομάδα. Το κυριότερο όμως είναι πως χάνουν το ρόλο τους ως γονείς. Γνωρίζουμε όλοι επεισόδια στην κερκίδα με πρωταγωνιστές γονείς. Χρειάζεται σωστή συνεργασία. Αν το σωματείο έχει ξεκάθαρους στόχους, ενημερώνει και εκπαιδεύει συχνά τους γονείς και οριοθετεί και ξεκαθαρίζει τους ρόλους, τότε ο ρόλος του γονέα μπορεί να είναι θετικός και να εμπιστευτεί τον προπονητή όπως εμπιστεύεται το δάσκαλο στο σχολείο και δεν παρεμβαίνει στο έργο του.
Η περιοχή της Κρήτης γεωγραφικά είναι ξεκομμένη από την υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν υπάρχουν πολλές παραστάσεις. Το βιοτικό επίπεδο είναι σχετικά υψηλό. Αθλητική κουλτούρα δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Ετσι τα παιδιά μαζί με τις προκλήσεις της εποχής (TV - internet) δεν έχουν ως πρώτη προτεραιότητα τον αθλητισμό και το μπάσκετ (μετά βέβαια από την οικογένεια και το σχολείο). Ελεύθερη ώρα υπάρχει (μύθος όπως και η αιτία του εκπαιδευτικού προγράμματος). Χρειάζεται λοιπόν να τα ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ και μ'ένα σωστό πρόγραμμα να τα κρατήσουμε σ'αυτό. Θα βοηθήσουν βέβαια και οι επιτυχίες των ανδρικών ομάδων γιατί η επιτυχία φέρνει πάντα διάθεση για συμμετοχή.
Τέλος ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στην Κρήτη είναι οι αθλητικές εγκαταστάσεις που μένουν "κλειστές". Δεν ξέρω γιατί φτιάχτηκαν, δεν ξέρω ποιοι έδωσαν την εντολή να φτιαχτούν, δεν ξέρω γιατί παραδόθηκαν για επιλεκτική χρήση, δεν ξέρω πώς θα συντηρηθούν.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΦΤΙΑΧΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ ΣΕ ΕΜΑΣ!
ΥΓ1.
"Η νίκη είναι σημαντικός στόχος γιατί φέρνει διάθεση. Η νίκη με οποιοδήποτε κόστος είναι ηλιθιότητα".
(Ν. Γεωργιάδης - Αθλητικός Ψυχολόγος)
Καταρχήν θα ήθελα να δώσω πολλά - πολλά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στις δύο ομάδες (παίδων, εφήβων), στον προπονητή Αλέξη Χριστοδούλου και στους ανθρώπους που ήταν κοντά στα παιδιά (εφόρους Σκάνδαλο Νώντα & Καραπιδάκη Ανδρέα) όχι μόνο φέτος, αλλά τα τελευταία 3-4 χρόνια.
Ολη αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε πριν 4 χρόνια με ένα group παιδιών, τον Αλέξη και κάποιους ανθρώπους (Τζανάκης, Σκάνδαλος, Σπανού) με ένα προπονητικό σχεδιασμό και την αγάπη και το μεράκι ανθρώπων που μας έδειξαν ότι οι ομάδες χτίζονται σε βάθος με παίκτες και προπονητές που είναι χρόνια μαζί, με υπομονή και προγραμματισμό (λέξεις που στην Ελλάδα δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό μας).
Και επειδή σε αυτές τις ηλικίες δεν έχει σημασία αν παίρνεις πρωταθλήματα θα ήθελα να μείνουμε σε τρία πράγματα: α)στον προπονητικό σχεδιασμό για να αναδειχθούν παίκτες β)στην προσέλκυση παιδιών στο μπάσκετ και στον αθλητισμό και πώς μια επιτυχία μπορεί να τα κρατήσει σ'αυτό το χώρο και γ)τη φιλοσοφία που έχει κάθε σωματείο.
Στο παρελθόν το Κρητικό Μπάσκετ είχε κάποιες επιτυχίες: 1)κατάκτηση 3ης θέσης της ΓΕΗ στο Πανελλήνιο Εφηβικό Πρωτάθλημα 2)κατάκτηση 4ης θέσης του Εργοτέλη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων το 1987 (το τελευταίο Παγκρήτιο Εφηβικό πρωτάθλημα του Εργοτέλη - είχα την τιμή να είμαι μέλος της ομάδας που έπαιρνε 3 συνεχόμενα πρωταθλήματα Εφήβων στην Κρήτη) 3)κατάκτηση 4ης θέσης του Ηράκλειο Ο.Α.Α στο Πανελλήνιο Εφηβικό Πρωτάθλημα (1989) 4)πρόκριση στα τελικά της Παιδικής ομάδας του Ηράκλειο Ο.Α.Α. στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (τότε ήταν 2 όμιλοι των 4 και το Ηράκλειο έχασε την πρόκριση του στον ένα ημιτελικό στην ισοβαθμία έχοντας αντιπάλους το ζευγάρι ΑΜΥΝΤΑ-ΑΡΗ, για πρώτη φορά σε τελική φάση έχει χάσει ομάδα της Αθήνας από ομάδα της Κρήτης). 5)άλλες παρουσίες σε τελικά Παίδων & Εφήβων, αν θυμάμαι καλά, είχαν στο παρελθόν το Αρκάδι και ο Ο.Φ.Η. Ας με συγχωρήσουν κάποιοι αν ξέχασα κάποια ομάδα.
Ολες σχεδόν αυτές οι επιτυχίες είχαν ένα κοινό σημείο: προήλθαν από μια προσπάθεια μιας καλής φουρνιάς παιδιών και το μεράκι κάποιων προπονητών. Τα περισσότερα παιδιά από αυτά αποτέλεσαν κορμό ομάδων ανδρών στο μέλλον. Αυτό δείχνει κάτι. Αν ασχοληθείς με τα παιδιά βάσει προπονητικού προγράμματος, με στόχο δηλαδή, μπορείς να έχεις αποτελέσματα. Το θέμα όμως είναι αν αυτό γίνεται σύμφωνα με κάποια φιλοσοφία που έχει το σωματείο και με σωστή οργάνωση και υπομονή. Αρα το σωματείο είναι αυτό που καθορίζει την φιλοσοφία και ο προπονητής είναι αυτός που με το προπονητικό πρόγραμμα και την μεθοδικότητα θα δουλέψει για να εκπληρώσει τους σκοπούς και τους στόχους του σωματείου (σύμφωνα με τη φιλοσοφία του).
Ας αποφασίσουν λοιπόν τι φιλοσοφία έχουν τα σωματεία και εμείς οι προπονητές ας δουλέψουμε σκληρά γιατί παιδιά υπάρχουν πάντα, είτε είναι ψηλά, είτε κοντά, και μόνο εμείς μπορούμε να τα βοηθήσουμε για να αναδειχθούν και να δημιουργήσουμε τις επόμενες φουρνιές αθλητών. Βέβαια μπορεί τα σωματεία και οι προπονητές να δουλέψουν στη σωστή κατεύθυνση αλλά, αν και τα παιδιά δεν έχουν στόχο, διάθεση και φιλοδοξία, δεν είναι δυνατόν να έρθουν αποτελέσματα.
Εκτός απ' την "φουρνιά" του Εργοτέλη υπάρχουν και σε πολλά άλλα σωματεία και παιδιά μικρότερης ηλικίας με ταλέντο που μπορούν ν' αποτελέσουν την επόμενη γενιά μπασκετμπολιστών στην Κρήτη.
Φαίνεται τα τελευταία 2-3 χρόνια τα σωματεία της Κρήτης να κάνουν στροφή στη δουλειά στις υπαδομές.
Χρειάζεται, όμως, μακροχρόνιος προγραμματισμός και οργάνωση, εμπιστοσύνη σε καταρτισμένους προπονητές και υπομονή για να έρθουν τ'αποτελέσματα.
Ας δούμε όμως τι επικρατεί αυτή τη στιγμή στο Κρητικό Μπάσκετ.
Από τη μια υπάρχει η βιτρίνα(3 ομάδες: ΑΓΟΡ, ΟΦΗ, ΗΡΑΚΛΕΙΟ διεκδικούν άνοδο σε εθνικές κατηγορίες, 1 ομάδα: ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ παλεύει για τη σωτηρία στη Γ' Εθνική και 1 ομάδα θ'ανέβει από την ΕΚΑΣΚ στη Γ').
Ιδανική χρονιά θα έλεγε κάποιος. Οπως όμως και στο ελληνικό μπάσκετ από βιτρίνα πάμε καλά (ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ).
Τι γίνεται πιο κάτω είναι το θέμα. Φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει παραγωγή νέων παικτών. Στην Α'ΕΚΑΣΚ αυτή τη στιγμή συμμετέχουν 10 ομάδες (110-120 αθλητές από τους οποίους περίπου 10-12 παιδοέφηβοι και 10 κάτω των 21). Τα νούμερα είναι τραγικά. Το εφηβικό πρωτάθλημα το κέρδισε ο Εργοτέλης με 5 εφήβους στη σύνθεσή του. Επίσης τραγικό. Από την άλλη υπάρχουν αρκετά παιδιά στις υποδομές των ομάδων. Κακά τα ψέμματα στη δεκαετία του '90 ζήσαμε την κυριαρχία του μπάσκετ στις μικρές ηλικίες, τώρα υπάρχει κάτι το αντίστοιχο προς το ποδόσφαιρο.
Το επίπεδο της δουλειάς στις υποδομές φαίνεται να είναι καλό σε κάποιες και σε άλλες όχι και τόσο. Ας πούμε ότι τα σωματεία αναγκαστικά θα κάνουν στροφή στις υποδομές για να δημιουργήσουν νέους μπασκετμπολίστες. Οι προπονητές είναι αυτοί που πρέπει να προσελκύσουν τα παιδιά και να τα κρατήσουν στο άθλημα. Οταν έρχεται ένα group παιδιών στα χέρια μας πρέπει να τ'αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο.
Είναι έγκλημα να διώξουμε ένα παιδί για οποιονδήποτε λόγο. Προσπαθείς να υπάρχει ανταγωνισμός χωρίς απογοήτευση. Δεν βάζουμε ποτέ παιδιά διαφορετικών ταχυτήτων στο ίδιο group. Πρέπει οι προπονητές των υποδομών να βγάλουν από πρότυπο τους τον προπονητή των ανδρικών ομάδων. Πρέπει μέσω του παιχνιδιού να διδαχθούν τα παιδιά τα βασικά. Θα υπάρξουν και παιδιά που δε θα γίνουν αθλητές, αλλά που πρέπει να μείνουν στο άθλημα σε άλλο πόστο (προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, φίλαθλοι). Οποιαδήποτε συμπεριφορά προπονητών (βρίσιμο, προσβολή, ειρωνεία) δε συνάδει με τον πολιτισμό μας είναι απαράδεκτη. Αρα οι προπονητές με τη σκληρή δουλειά και την αγάπη τους για το άθλημα πρέπει να είναι οι μπροστάρηδες.
Στις υποδομές εκτός από το σημαντικό ρόλο του προπονητή θετικό ρόλο παίζουν και οι γονείς, αρκεί να μην μπλέκονται οι ρόλοι. Δεν συμφωνώ με την απομάκρυνση των γονέων από το χώρο. Ο θετικός ρόλος μπορεί να κινηθεί σε επίπεδο διοίκησης και παροχής κάθε είδους βοήθειας στο παιδί(συνέπεια,υπευθυνότητα,ψυχολογική υποστήριξη) και στον προπονητή. Συνήθως οι γονείς νομίζοντας ότι αδικούνται τα παιδιά τους μπαίνουν στα "χωράφια" των προπονητών, δίνοντας τους λάθος συμβουλές κλονίζοντας έτσι τη μεταξύ τους σχέση αλλά και τη σχέση τους με την υπόλοιπη ομάδα. Το κυριότερο όμως είναι πως χάνουν το ρόλο τους ως γονείς. Γνωρίζουμε όλοι επεισόδια στην κερκίδα με πρωταγωνιστές γονείς. Χρειάζεται σωστή συνεργασία. Αν το σωματείο έχει ξεκάθαρους στόχους, ενημερώνει και εκπαιδεύει συχνά τους γονείς και οριοθετεί και ξεκαθαρίζει τους ρόλους, τότε ο ρόλος του γονέα μπορεί να είναι θετικός και να εμπιστευτεί τον προπονητή όπως εμπιστεύεται το δάσκαλο στο σχολείο και δεν παρεμβαίνει στο έργο του.
Η περιοχή της Κρήτης γεωγραφικά είναι ξεκομμένη από την υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν υπάρχουν πολλές παραστάσεις. Το βιοτικό επίπεδο είναι σχετικά υψηλό. Αθλητική κουλτούρα δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Ετσι τα παιδιά μαζί με τις προκλήσεις της εποχής (TV - internet) δεν έχουν ως πρώτη προτεραιότητα τον αθλητισμό και το μπάσκετ (μετά βέβαια από την οικογένεια και το σχολείο). Ελεύθερη ώρα υπάρχει (μύθος όπως και η αιτία του εκπαιδευτικού προγράμματος). Χρειάζεται λοιπόν να τα ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ και μ'ένα σωστό πρόγραμμα να τα κρατήσουμε σ'αυτό. Θα βοηθήσουν βέβαια και οι επιτυχίες των ανδρικών ομάδων γιατί η επιτυχία φέρνει πάντα διάθεση για συμμετοχή.
Τέλος ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στην Κρήτη είναι οι αθλητικές εγκαταστάσεις που μένουν "κλειστές". Δεν ξέρω γιατί φτιάχτηκαν, δεν ξέρω ποιοι έδωσαν την εντολή να φτιαχτούν, δεν ξέρω γιατί παραδόθηκαν για επιλεκτική χρήση, δεν ξέρω πώς θα συντηρηθούν.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΦΤΙΑΧΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ ΣΕ ΕΜΑΣ!
ΥΓ1.
"Η νίκη είναι σημαντικός στόχος γιατί φέρνει διάθεση. Η νίκη με οποιοδήποτε κόστος είναι ηλιθιότητα".
(Ν. Γεωργιάδης - Αθλητικός Ψυχολόγος)
ΥΓ2.
Σχετικά με την κρίση και τις οικονομικές λύσεις για τον αθλητισμό: "Αν δεν μπορείς ν'ανοίξεις το φως, τράβα την κουρτίνα".
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ
ΜΑΚΡΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΤΗΣ
ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ
ΤΟΥ ΕΡΓΟΤΕΛΗ Γ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου