Μετά τη συχνή επικοινωνία που είχαμε κατά τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ με την ανάλυση κυρίως των παιχνιδιών της Εθνικής ομάδας αλλά και γενικά ολόκληρου του θεσμού σήμερα επανερχόμαστε στην επαφή μας από αυτό εδώ το βήμα.
Τα μικρά πρωταθλήματα του μπάσκετ ξεκίνησαν και πριν από όλα θέλω να ευχηθώ σε όλους τους εμπλεκόμενους να έχουν μια καλή χρονιά με υγεία, επιτυχίες και ένα ωραίο πρωτάθλημα χωρίς βία και ακρότητες και πάνω από όλα να έχουν δύναμη και κουράγιο γιατί με τις συνθήκες που επικρατούν γενικά στην Ελληνική κοινωνία και πιο ειδικά στο Ελληνικό μπάσκετ είναι σίγουρο ότι θα τους χρειαστεί οπωσδήποτε.
Σήμερα όμως δεν θα ασχοληθώ με μπασκετικό θέμα αφού άλλωστε μπροστά μας έχουμε μια ολόκληρη σαιζόν για να το κάνουμε. Σήμερα κατά τη γνώμη μου με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας με επίκεντρο την οικονομική κατάσταση της πατρίδας μας και όλα τα συνεπακόλουθα εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα να γράψω για κάτι άλλο εκτός από αυτά που ζούμε όλοι μας.
Εγώ προσωπικά έχω ξαναπεί ότι δεν είμαι ούτε πάνσοφος ούτε παντογνώστης και ούτε μου αρέσει να το παίζω κάτι τέτοιο. Έτσι δεν θα καταθέσω κάποια μαγική λύση που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει. Αυτή τη μαγική λύση άλλωστε από ότι έχετε καταλάβει δεν μπορούν να την βρουν και να την εφαρμόσουν οι σοφοί ντόπιοι και εισαγόμενοι που « φροντίζουν» για εμάς. Δεν θα καταθέσω καν την άποψη μου, δεν έχει καμιά σημασία, το έχουν κάνει πολλοί άλλοι που η άποψη τους είναι πολύ πιο σημαντική από την δική μου. Εγώ σήμερα απλά θέλω να σας πω ότι φοβάμαι πολύ, ότι είμαι ένας πολύ φοβισμένος άνθρωπος και να ξέρετε ότι μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ήμουν φοβισμένος. Μέχρι πριν λίγο καιρό φοβόμουνα 2 πολύ συγκεκριμένα πράγματα, τα αεροπλάνα και τους σεισμούς. Τον τελευταίο καιρό όμως φοβάμαι και άλλα πράγματα.
Φοβάμαι που στα 54 μου έχω γίνει πρεζόνι και περιμένω με αγωνία από τους νταβατζήδες μου να μου δώσουν τη δόση μου για να μην πέσω σε στερητικό σύνδρομο.
Φοβάμαι που οι πολιτικοί μας είναι κάτι ανθρωπάκια που μαθημένοι να λένε ψέματα και να ζούνε μέσα σε αυτά όταν έφτασε η ώρα να αντιμετωπίσουν την αλήθεια φάνηκε πόσο ανεπαρκείς είναι.
Φοβάμαι που οι πολιτικοί μας ηγέτες δεν μπορούν να ομονοήσουν ούτε καν μπροστά στην καταστροφή της χώρας και του λαού μας και αντιμετωπίζουν την εξουσία σαν να είναι μικρά παιδάκια που δεν θέλουν να μοιραστούν τα παιχνίδια τους.
Φοβάμαι που οι πολιτικοί μας ηγέτες δεν μπορούν να πουν όχι σε αυτούς που ονομάζουν εταίρους αλλά που στην ουσία είναι τελειωμένοι νταβατζήδες και τοκογλύφοι και σαν φοβισμένα ανθρωπάκια ξέρουν να λένε μόνο ναι και να σκύβουν υποτακτικά γαντζωμένοι σε μια εξουσία.
Φοβάμαι που περιμένουμε την λύση από εισαγόμενους σωτήρες που δεν ενδιαφέρονται για τον λαό μας αλλά μόνο για τις τράπεζες τους που όμως και για αυτό είναι ανίκανοι.
Φοβάμαι που αυτές οι σκατόφατσες που ονομάζονται τρόικα βγαίνουν πάντα χαμογελαστοί από κάποιο υπουργικό γραφείο έχοντας υπογράψει τη θανατική καταδίκη κάποιου κομματιού του λαού μας και για αυτούς δεν τρέχει τίποτα.
Φοβάμαι που η Ευρωπαϊκή ένωση από ένωση λαών έχει μεταβληθεί σε μια ένωση τραπεζιτών που για αυτούς δεν υπάρχει λαός, ευτυχία, ψυχαγωγία, αθλητισμός, αλληλεγγύη, ανθρωπιά αλλά μόνο νούμερα, ελλείμματα, χρέη…….
Φοβάμαι όταν συνειδητοποιώ ότι η Ευρώπη είναι στα χέρια κάποιων κυνικών τύπων που λέγονται Μέρκελ, Ρεν, Γιούνκερ και κάτι άλλων παρατρεχάμενων που δεν χρειάζεται να έχεις μάστερ ψυχολογίας για να δεις στα μάτια τους ζωγραφισμένη την αναλγησία και τον σκατοψυχισμό τους.
Φοβάμαι που βλέπω ηγέτες μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών με παράδοση σε δημοκρατικούς αγώνες όπως η Γαλλία και η Ιταλία να είναι κάτι ξιπασμένοι βαψομαλιάδες γιάπηδες όπως είναι ο Μπερλουσκόνι και ο Σαρκοζί.
Φοβάμαι που η πολιτική ηγεσία του τόπου δεν επενδύει στην υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού και να πει στους νταβατζήδες και στα κοράκια ένα μεγαλοπρεπές αι χάσου τρόικα που θα έλεγε και ο Λάκης Λαζόπουλος.
Φοβάμαι όταν βλέπω δημοσιογράφους να τα βάζουν με τους δημόσιους υπαλλήλους στοχοποιώντας τους σαν τους μεγάλους εχθρούς του έθνους και ζητώντας από την πολιτεία να τους πετάξει το γρηγορότερο δυνατόν στο δρόμο για να γλυτώσει η πατρίδα και αυτοί ας πάνε να πεθάνουν, τι μας νοιάζει;
Φοβάμαι που πολιτικοί προσπαθούν να διασπάσουν τους εργάζομενους σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και στο δημόσιο και να εφαρμόσουν το διαίρει και βασίλευε στη σύγχρονη του μορφή.
Φοβάμαι ακόμα πιο πολύ όταν συζητώντας με νέα παιδιά δεν ακούς πια για όνειρα, προσδοκίες και ελπίδες αλλά ακούς μόνο για ανασφάλεια, αδιέξοδα, άγχος.
Φοβάμαι όταν βλέπω νέα παιδιά με πτυχία, με μόρφωση να μην μπορούν να βρουν δουλειά και όταν βρίσκουν να δουλεύουν σαν σκλάβοι 10-12 ώρες για 6 κατοστάρικα τον μήνα και να δουλεύουν όχι για την ζωή αλλά για την δουλειά.
Φοβάμαι γιατί η μάνα μου που παίρνει 400 ευρώ το μήνα σύνταξη πρέπει να φορολογηθεί γιατί το κράτος δεν μπορεί να πιάσει τους μεγαλοκαρχαρίες που βουτηγμένοι στην απληστία δεν τους φτάνει ο πλούτος που έχουν συσσωρεύσει στα χέρια τους αλλά θέλουν να τον μεγαλώσουν φοροδιαφεύγοντας και ρίχνοντας τα βάρη στα μόνιμα θηράματα, στους συνεπείς θέλοντας και μη.
Φοβάμαι που μετά από 33 χρόνια παρουσίας μου στο επάγγελμα δεν έχω ασφάλεια, δεν έχω ένσημα γιατί το κράτος μας ποτέ δεν αναγνώρισε το «προπονητής» σαν επάγγελμα.
Φοβάμαι γιατί μετά από 33 χρόνια δουλειάς για να ξαναδουλέψω ίσως χρειαστεί να φιλήσω κατουρημένες ποδιές η να γλείψω να μη πω τι τώρα…….
Φοβάμαι για τους φίλους που εξαφανίζονται ξαφνικά σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Φοβάμαι που η κοινωνία μας διαμορφώθηκε έτσι εδώ και πολλά χρόνια και αποφλοιωμένη από αρχές και αξίες είναι ανίκανη να ορθώσει ανάστημα και να προβάλει αξιοπρέπεια και να φωνάξει ένα μεγάλο φτάνει ως εδώ, δεν πάει άλλο.
Φοβάμαι που ο πνευματικός κόσμος της πατρίδας με φωτεινή εξαίρεση των μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη είναι απών λοξοκοιτώντας πάντα πονηρά προς την εξουσία και τα αγαθά της.
Φοβάμαι ότι όλοι μας έχουμε χάσει την ελπίδα μας, και ότι και να πουν δεν μπορούμε να πιστέψουμε τίποτα πια, κανέναν.
Φοβάμαι τέλος γιατί και μεταξύ μας έχουμε χάσει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας και το συμφέρον έχει αντικαταστήσει φιλίες, ανθρώπινες σχέσεις, αλληλεγγύη και για αυτό είμαστε καταδικασμένοι να υφιοτάμεθα μοναχικά ότι μας ετοιμάζουν.
Μοιράστηκα λοιπόν μαζί σας τους φόβους μου, φόβοι που αισθάνομαι ότι είναι κοινοί με πολλούς συνανθρώπους μου. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο, δεν ξέρω αν έχει αξία να πω κάτι άλλο. Απλά πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω από εδώ και πέρα. Οι επιλογές είναι δυο, αυτές οι δυο που έχουν τα ζώα όταν φοβούνται: η λουφάζουν και φεύγουν για άλλους τόπους και για άλλους κόσμους η ορμάνε και επιτίθενται σε ότι τους φοβίζει. Ο καθένας επιλέγει για τον εαυτό του…….
Ξέρετε για πολλά χρόνια το ότι δεν έχω ένα δικό μου παιδί ήταν καημός μεγάλος. Σήμερα με τον κόσμο που φτιάχτηκε φοβάμαι πως δεν ξέρω αν παραμένει τόσο μεγάλος…….
Το σημερινό τραγούδι του Διονύση Τσακνή τραγουδισμένο από την Γλυκερία και κάποιες παιδικές φωνές πιο επίκαιρο από ποτέ. Δείτε αυτά τα παιδικά μουτράκια και αναρωτηθείτε αν αξίζει να τους παραδώσουμε αυτόν τον κόσμο που ετοιμάσαμε για αυτά γαμώ την αγανάκτηση μου, με όλο το σεβασμό……….
Τα λέμε πρώτα ο θεός την επόμενη εβδομάδα……..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου