Μετά από αρκετό καιρό που είχαμε να επικοινωνήσουμε από αυτήν εδώ τη γωνιά μας ξαναδίνεται η ευκαιρία και την αφορμή την πήρα από την πολύ ωραία γιορτή της κοπής της πίτας του Συνδέσμου των Ελλήνων προπονητών (ΣΕΠΚ) που διεξήχθη με μεγάλη επιτυχία πριν από λίγες μέρες σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών.
Μέσα σε αυτή την πολύ συγκινητική γιορτή που ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του μεγαλύτερου κατά τη γνώμη μου έλληνα προπονητή όλων των ομαδικών αθλημάτων του Φαίδωνα Ματθαίου, υπήρξαν εικόνες που εμένα προσωπικά με προβλημάτισαν για το τι είναι ο προπονητής, ποιος είναι ο ρόλος του, ποιος είναι ο προορισμός του, ποιος είναι ο σκοπός του.
Τρείς ήταν οι στιγμές που ενέπνευσαν τον προβληματισμό μου.
Η πρώτη ήταν η προβολή ενός πολύ μικρού βίντεο διάρκειας μόλις 6 λεπτών που περιέγραφε τη διαδρομή του αείμνηστου δάσκαλου και κατέληγε με δύο λόγια του Φαίδωνα ο οποίος κρατώντας μια μπάλα στα χέρια έλεγε τα εξής: πολλοί πιστεύουν ότι αυτή η μπάλα μέσα περιέχει αέρα. Κάνουν λάθος. Αυτή η μπάλα μέσα της έχει δουλειά, περηφάνια και αγάπη.
Νομίζω ότι με τρείς λέξεις ο μεγάλος δάσκαλος και προπονητής περιέγραψε τι εφόδια πρέπει να έχει κάποιος που θα ασχοληθεί με το μπάσκετ και που αρμόδιος να τα εμπνεύσει και να τα μεταδώσει είναι ο προπονητής.
Ο προπονητής έτσι όπως πρέπει να είναι και όχι έτσι όπως δυστυχώς μερικοί συνάδελφοι θεωρούν ότι πρέπει να εκτελούν το επάγγελμα- λειτούργημα τους.
Ο προπονητής πρέπει να δουλεύει στο γήπεδο με γνώση και καρδιά και να εμπνέει και τους παίκτες του να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο.
Να δουλεύει με όραμα και φιλοδοξία να φτιάξει καλές ομάδες και καλούς παίκτες και να αφιερώνει χρόνο και ψυχή για να το καταφέρει.Ταυτόχρονα πρέπει να έχει περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Να δουλεύει με ήθος και να σκοπεύει πάντα για το καλύτερο στηριζόμενος στις δικές του προσπάθειες και στις δικές του πλάτες και όχι σε υπόγειες διαδρομές και ενέργειες.
Ο προπονητής πρέπει να ξέρει ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος μετά από κάθε παιχνίδι ότι αυτός και οι παίκτες του έκαναν ότι μπορούσαν , πάλεψαν όσο μπορούσαν και τέλειωσαν το παιχνίδι περήφανοι και για την προσπάθεια τους και για τον τρόπο που πάλεψαν για το αποτέλεσμα και όχι κατά ανάγκη μόνο για το τυχόν αποτέλεσμα.
Τέλος το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει ένας προπονητής είναι το τρίτο που είπε ο αείμνηστος Φαίδωνας. Η αγάπη.
Αυτό για εμένα προσωπικά ήταν το κυρίαρχο στοιχείο από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να κάνω τον προπονητή που ήθελα να χαρακτηρίζει την δουλειά μου και την όποια διαδρομή μου.
Αυτή είναι και η συμβουλή μου για τους νέους προπονητές.
Αγαπήστε το όμορφο αυτό άθλημα που λέγεται μπάσκετ, αγαπήστε τα σωματεία για τα οποία θα δουλέψετε και τους ανθρώπους τους και πάνω από όλα αγαπήστε τους παίκτες σας, νοιαστείτε και ενδιαφερθείτε για αυτούς και τα προβλήματα τους, δώστε τους ψυχή και χρόνο και μην φοβηθείτε να τους κάνετε και φίλους σας και να είστε σίγουροι ότι όλα αυτά θα είναι επένδυση που σίγουρα τα αποτελέσματα της θα είναι εντυπωσιακά για εσάς.
Μην διστάσετε και μην δειλιάσετε να το κάνετε κρυμμένοι κάτω από τον ψευτομανδύα της εξουσίας.
Ο σεβασμός στην εποχή μας πια δεν στηρίζεται στον φόβο και την απόσταση αλλά στην προσωπικότητα και στο μοίρασμα.
Δεύτερη συγκλονιστική εικόνα ήταν όταν ο εξίσου μεγάλος προπονητής εκείνης της εποχής και μεγάλος αντίπαλος του Φαίδωνα Ματθαίου ο Κώστας Μουρούζης πήρε το μικρόφωνο και θέλησε να πει δυο λόγια για τον μεγάλο του αντίπαλο και συνάδελφο.
Ηταν λόγια ψυχής που πνίγηκαν μέσα στα δάκρυα του συγκλονιστικού Κώστα Μουρούζη. Δάκρυα που έκαναν αυτά τα λόγια έναν πραγματικό ύμνο φιλίας και σεβασμού.
Λόγια μάθημα για όλους μας για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε και το πώς πρέπει να σεβόμαστε τους αντιπάλους μας σαν επαγγελματίες, σαν προσωπικότητες, σαν ανθρώπους.
Ηταν μια στιγμή που νομίζω ότι σε πολλούς από τους παρευρισκόμενους έφερε δάκρυα συγκίνησης στα μάτια και πολλοί από εμάς βούρκωσαν.
Ταυτόχρονα εμένα μου έφερε και κάποιες μαύρες σκέψεις σύγκρισης με την θλιβερή σημερινή πραγματικότητα που θέλει προπονητές να προσπαθούν να υποσκάψουν ο ένας τον άλλο, να συκοφαντήσουν και να θάψουν συναδέλφους τους σε παρασυνάξεις σε ταβέρνες και μπασκετικά στέκια.
Θυμήθηκα προπονητές που αρνούνται να χαιρετήσουν συναδέλφους τους πριν το παιχνίδι επιβεβαιώνοντας έτσι την προπονητική τους ανεπάρκεια και την ασημαντότητα τους σαν ανθρώπους.
Θυμήθηκα προπονητές που δημιουργούν πολεμική ατμόσφαιρα πριν τα παιχνίδια με δηλώσεις και πράξεις με μόνο όφελος μια πρόσκαιρη επιτυχία που γρήγορα θα ξεχαστεί.
Αναλογιζόμενος όλα αυτά δεν κρύβω ότι η συγκίνηση της στιγμής μπερδεύτηκε με μια θλίψη για την σημερινή άσχημη πραγματικότητα.
Τέλος μια τρίτη συγκλονιστική εικόνα που πρόσφερε η συγκεκριμένη γιορτή ήταν μια φράση που είπε ο πολύ σημαντικός προπονητής και ακόμα σημαντικότερος άνθρωπος Μάκης Δενδρινός όταν παρέλαβε το βραβείο του για την προσφορά του στο Ελληνικό μπάσκετ.
Προέτρεψε λοιπόν ο Μάκης, που είχα την τύχη και την χαρά να είναι και φίλος μου αλλά και πρότυπο μου όταν ξεκίνησα την προπονητική μου καριέρα, τους νέους προπονητές να μην ασχολούνται μόνο με το coaching αλλά να ασχολούνται ταυτόχρονα με τη διδασκαλία και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών.Σοφές κουβέντες από έναν πραγματικά πολύ σοφό και φιλοσοφημένο άνθρωπο.
Ο προπονητής δεν είναι μόνο για να μάθει ένα κάρο συστήματα επιθετικά και αμυντικά στους παίκτες.
Παράλληλα είναι για να μάθει τα βασικά του αθλήματος που θα είναι η προίκα του για την μετέπειτα καριέρα τους αλλά και να του πουν και δέκα πράγματα που θα τον βοηθήσουν να διαμορφώσει χαρακτήρα και προσωπικότητα το παιδί στοιχεία που θα τον βοηθήσουν πολύ και στο μπάσκετ αλλά και πάνω από όλα στη ζωή τους.
Ο προπονητής δεν θα πρέπει να ξεχνάει ποτέ ότι εκτός όλων των άλλων και πάνω από όλα είναι δάσκαλος.
Αυτά λοιπόν για την πραγματικά πολύ όμορφη γιορτή του ΣΕΠΚ που νομίζω ότι όλοι οι προπονητές που παραβρέθηκαν από τους μεγαλύτερους μέχρι τους νεότερους πήραν ένα μήνυμα που αν το αξιοποιήσουν θα γίνουν πολύ καλύτεροι και προπονητές αλλά και άνθρωποι και θα παραδώσουν στο άθλημα πολύ καλύτερους αθλητές και στην κοινωνία πολύ καλύτερους και συγκροτημένους ανθρώπους.
Βέβαια εκτός από τις όμορφες στιγμές της γιορτής των προπονητών υπήρχαν και ηχηρές απουσίες κυρίως από τον χώρο των προπονητών της α1 που φαίνεται θεωρούν ως συναδέλφους τους μάνατζερ, δημοσιογράφους που τους δίνουν τις δουλειές και όχι τους προπονητές….. όταν θα ξανατιμηθούν ίσως μας κάνουν την τιμή να παραβρεθούν και να κάτσουν πάνω από 5 λεπτά που θα διαρκέσει η απονομή των βραβείων τους.
Ακόμα και εδώ φάνηκε η διαφορά του παλιού μπάσκετ με το σύγχρονο, αλλά και το ορθό της επιλογής του συνδέσμου να επιλέξει για να τιμήσει φέτος τους Κόντο, Κατσαφάδο, Δενδρινό και Βέργο που οι άνθρωποι έκατσαν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της εκδήλωσης σε αντίθεση με τον πολυπρωταθλητή που ήρθε για πρώτη φορά όλα αυτά τα χρόνια, αποθεώθηκε και μόλις τέλειωσε η βράβευση του έφυγε………..
Αυτά για πρώτη φορά στην καινούργια χρονιά που εύχομαι να μας βρει όλους δυνατούς και υγιείς για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτά τα πραγματικά απίστευτα πράγματα που ζούμε και που μόνο η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη θα μας βοηθήσει να τα ξεπεράσουμε. Καλή χρονιά σε όλους….
Υ.Γ. αυτό που θα ήθελα να πω εγώ αν μιλούσα σε αυτή την εκδήλωση και με ρωτούσαν για το ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία του προπονητή θα ήταν ότι η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η μοναξιά στις δύσκολες στιγμές, τότε που η ήττα είναι ορφανή από όλους τους άλλους και μόνο ο προπονητής έχει την πατρότητα της και νοιώθει σαν το ερημοπούλι που πετάει κόντρα στον καιρό και που όπως λέει και το τραγούδι: «με τον καιρό να‘ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς να μένεις μόνος».
Καλό κουράγιο σε όσους αισθάνονται προπονητές έτσι όπως το νοιώθω εγώ, έτσι όπως το νοιώθανε όλοι αυτοί οι μεγάλοι του παρελθόντος……..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου