Βρηκα κ αυτο το αρθρο που μου προξενησε το ενδιαφερον:
Χρειάστηκε να περάσω αρκετές ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου για να αποφασίσω αν θα γράψω αυτές τις σκέψεις μου. Ακόμα και τώρα που ξεκίνησα να το κάνω δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Δεν ξέρω αν θα μεταφέρω σωστά αυτά που έχω στο μυαλό μου, αν θα καταφέρω να σας κάνω να καταλάβετε αυτό που θέλω. Είναι πολλές εικόνες μαζί που χρειάζεται κόπο για να τις ενώσεις και να δημιουργήσεις το σωστό παζλ. Θα το κάνω όμως κι ελπίζω να σας αρέσει αυτό που θα διαβάσετε, γιατί πρώτο μου μέλημα αυτό είναι.
Όπως όλοι οι Έλληνες, έτσι κι εγώ, αποφάσισα να περάσω τις Άγιες Μέρες του Πάσχα στο χωριό μου. Μπορεί να αυτοαποκαλούμε φιλόσοφος, αλλά σε πολλά πράγματα παραμένω ένας τυπικός Ελληνάρας. Μάζεψα λοιπόν τα μπογαλάκια μου, όχι πολλά για να μη βαρύνει το αυτοκίνητο αφού στην επιστροφή έπρεπε να το φορτώσω πάλι και κίνησα για το χωριό μου. Τι να φορτώσω; Καλά, μη μου πείτε τώρα ότι δεν έχετε δει τι γίνεται στην επιστροφή των πρωτευουσιάνων από τα χωριά τους; Με μια βαλίτσα φεύγουν από την Αθήνα όλοι και το αυτοκίνητο βογκά στην επιστροφή. Κρέατα, φρούτα, αυγά, γλυκά και ότι άλλο μπορεί να φανταστείτε. Έχουν οι γέροι στο χωριό γι’ όλους. Πήγα κι εγώ λοιπόν να δω τους γέρους μου, περισσότερο όμως γιατί μου είχαν λείψει και κάθε φορά που περνάω χρόνο μαζί τους μπορώ να βάλω πιο εύκολα σε μια τάξη τις σκέψεις μου.
Φθάνοντας στο χωριό μου ήταν βράδυ κι έβρεχε, απλά άνοιξα το παράθυρο του αυτοκινήτου, μύρισα τον καθαρό αέρα και το μυαλό μου καθάρισε. Δεν είδα πολλά. Αυτά δηλαδή που είδα την επόμενη μέρα. Όταν με το καλό ξύπνησα, αποφάσισα να περπατήσω τους δρόμους στους οποίους μεγάλωσα, να ανοίξω και πάλι το βιβλίο των αναμνήσεών μου, γιατί σαν παιδί είχα πολλές καλές αναμνήσεις και γεμάτες από μπάσκετ.
Μετά από αρκετή ώρα περπάτημα, έφτασα στο παλιό σχολείο του χωριού μου. Ένα πανέμορφο κτίριο που είχε κάνει δωρεά ένας ευυπόληπτος συγχωριανός μου για να… σώσει τη ψυχή του. Ποτέ μου δεν τον είχα δει ως παιδί, ποτέ δεν τον είδα και τώρα που μεγάλωσα. Έφτασα λοιπόν στο χώρο που ονειρεύτηκα, που έπαιξα, που γέλασα, που έκλαψα, που μεγάλωσα…
Όλα είχαν αλλάξει. Οι δυο μπασκέτες που δίναμε τις δικές μας μάχες ως παιδιά, που μας έκαναν να αγαπήσουμε την πορτοκαλί μπάλα, δεν υπήρχαν πια. Αποφάσισε λεει ο Δήμος να δημιουργήσει ένα σύγχρονο γήπεδο 5Χ5. Και καλά έκανε. Γιατί ήταν γεμάτο από παιδάκια που έπαιζαν από το πρωί ως το βράδυ. Που δεν σταμάτησαν να παίζουν ακόμα κι όταν έπιασε βροχή. Είχα κάτσει και τα χάζευα. Προσπαθούσα να τα αναγνωρίσω γιατί τα χρόνια είχαν περάσει και τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα. Καθόμουν κάτω από τη μια μπασκέτα που είχε απομείνει σε μια γωνιά. Σκουριασμένη και σπασμένη. Και πραγματικά χαιρόμουν που τα έβλεπα να τρέχουν πάνω, κάτω από το να είναι «φυλακισμένα» στο διαδύκτιο. Από το να περνούν τις ώρες τους πίσω από κομπιούτερ που λεει και ο πατέρας μου και παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Οι σκέψεις μου όμως ήταν μπερδεμένες. Μου ήρθε μια απλή ερώτηση στο μυαλό: «Γιατί αυτά τα παιδιά να μην παίζουν μπάσκετ στο γήπεδο που έπαιζα κι εγώ με τους κολλητούς μου;». Δυστυχώς την απάντηση την ξέρω. Δεν φταιει κανείς άλλος εκτός από το ίδιο το μπάσκετ κι αυτούς που θέλουν να τους αποκαλούμε μπασκετοπατέρες.
Θυμάμαι, ότι όταν εγώ ήμουν παιδί και μου είχε φέρει ο πατέρας μου την πρώτη μου μπάλα, κοιμήθηκα αγκαλιά της και το πρωί σηκώθηκα αχάραγα ακόμα για να κατασκευάσω μόνος μου την πρώτη μου μπασκέτα. Μ’ ένα κομμάτι από παλιά πόρτα για ταμπλό κι μια μπετόβεργα για στεφάνι. Κι όλα τα παιδιά του χωριού έξω από το σπίτι για να αρχίσουμε τις… μάχες μας. Από το πρωί ως το βράδυ. Ούτε για φαγητό δεν κάναμε διάλειμμα. Κι όλοι θέλαμε να μοιάσουμε στον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φάνη και τα άλλα παιδιά που έλεγε και το σύνθημα της εποχής. Τώρα σε ποιον να μοιάσουν αυτά τα παιδιά; Μπορεί να έχουμε σπουδαίους αθλητές, αλλά πρότυπα δεν έχουμε και φταινε αυτοί που έχουν αναλάβει να δημιουργήσουν τα πρότυπα. Τότε ο Άρης ήταν η ομάδα όλων των Ελλήνων, οι δρόμοι τις Πέμπτες ερήμωναν κι όλοι στήνονταν μπροστά από τις τηλεοράσεις. Τώρα έχουμε τους πράσινους, τους κόκκινους, τους κίτρινους και τους ασπρόμαυρους «στρατούς».
Και θα με ρωτήσετε, τους ίδιους «στρατούς» δεν έχουμε και στο ποδόσφαιρο; Γιατί τα γήπεδα 5Χ5 είναι γεμάτα; Γιατί τα παιδιά στα σχολεία τρέχουν να προλάβουν την μπάλα ποδοσφαίρου στα διαλείμματα; Γιατί μάλλον κάτι δεν έγινε σωστά όταν έπρεπε. Όταν η πορτοκαλί μπάλα είχε φωλιάσει για τα καλά στις καρδιές όλων των Ελλήνων.
Πρόσφατα στο Μανχάιμ η Εθνική Εφήβων κατέκτησε την πρώτη θέση αήττητη. Πριν απ’ αυτό η Εθνική Παίδων είχε πετύχει μια ανάλογη επιτυχία στην Τουρκία. Όλοι χάρηκαν. Το ελληνικό μπάσκετ έχει μέλλον. Τι μου λετε; Αυτό είναι το μέλλον. Δεν πάτε καμιά βόλτα από τα γήπεδα σ’ όλη την Ελλάδα να δείτε πόσα μικρά παιδιά ασχολούνται καθημερινά με το μπάσκετ. Περάστε από τα τμήματα υποδομών των μεγάλων ομάδων για να δείτε πόσα παιδιά μαθαίνουν καθημερινά τα μυστικά του αθλήματος και κάτω από ποιες συνθήκες. Δεν είναι στραβός ο γιαλός. Εμείς στραβά αρμενίζουμε…
Αυτοί που διδάσκουν τα μυστικά του μπάσκετ στα μικρά παιδιά, γνωρίζουν ποια είναι αυτά τα μυστικά; Ξέρουν τι πρέπει να τους μάθουν; Έχουν την απαραίτητη μόρφωση; Ποια είναι η ελληνική σχολή μπάσκετ; Πως πρέπει να δουλεύουν τα παιδιά σ’ αυτή την ηλικία; Δεν πρέπει να υπάρχει μια συνέχεια από ηλικία σε ηλικία; Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει.
Για παράδειγμα, αυτοί που δουλεύουν στις δυο μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, στις δυο ομάδες που ξοδεύουν αμύθητα ποσά για να πρωταγωνιστούν στην Ευρώπη, ξέρουν τον τρόπο δουλειάς του Ομπράντοβιτς και του Γιαννάκη; Δεν πρέπει οι μικροί να δουλεύουν πάνω στις αρχές των πρώτων προπονητών; Αν το καλοκαίρι ο «Ζοτς» ή ο «Δράκος» ζητήσουν ένα, δυο παιδιά από τους εφήβους για να δουλέψουν με την πρώτη ομάδα, θα μπορέσουν να σταθούν; Φυσικά όχι. Έχουν τα απαραίτητα εφόδια οι προπονητές που δουλεύουν στα τμήματα υποδομής ή περνούσαν απ’ έξω, είδαν φως και μπήκαν; Έχουν συνεργασία με την πρώτη ομάδα; Τα μικρά παιδιά έχουν τη βοήθεια ειδικών γυμναστών, ειδικών διατροφολόγων, ειδικών γιατρών; Πιστέψτε με τίποτα απ’ όλα αυτά δε συμβαίνει.
Τα ποδοσφαιρικά τμήματα των δυο αιωνίων τσακώνονται στις μικρές ηλικίες για το ποια θα δημιουργήσει περισσότερες ακαδημίες σ’ όλη την Ελλάδα. Ποια θα έχει το μεγαλύτερο δίκτυο. Ξέρετε πόσες σχολές έχουν κόκκινοι και πράσινοι στο μπάσκετ; Καμία. Ναι, ναι, καμία. Και μετά μου λετε γιατί τα παιδιά δεν παίζουν μπάσκετ. Όταν οι ομάδες που «ελέγχουν» τη μισή Ελλάδα απαξιώνουν να ασχοληθούν με τα μικρά παιδιά. Δεν έχουν μια κοινή πολιτική για να δημιουργήσουν τα επόμενα στελέχη της ανδρικής τους ομάδας και δεν θα χρειαστεί να ξοδέψουν εκατομμύρια ευρώ για να πάρουν έτοιμους παίκτες.
Δηλαδή, η Ζελέζνικ και η Παρτιζάν που μοσχοπούλησαν τον Τεόντοσιτς και τον Πέκοβιτς σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, έχουν περισσότερο μυαλό από τους Έλληνες παράγοντες; Και η ΕΟΚ, ο ΕΣΑΚΕ που βρίσκονται; Γιατί δεν κάθονται όλοι οι φορείς σ’ ένα τραπέζι και να αποφασίσουν από κοινού για το μέλλον της πορτοκαλί μπάλας. Δυστυχώς δεν προβλέπεται να το κάνουν και η σπασμένη μπάσκετ στο χωριό μου θα μείνει στη γωνιά της και θα συνεχίσει να σκουριάζει…
Moυ εκαναν εντυπωση τα εξης:
-Αν υπαρχουν προτυπα
-Αν υπαρχουν ομαδες και οχι ''στρατοι''
-Αν τελικα,ολοι αυτοι που εργαζονται στο χωρο των υποδομων μπασκετ,εχουν την απαιτουμενη καταρτιση κ ικανοτητες κ ξερουν τι πρεπει να κανουν
-Και τελος...μηπως οι μπασκετες στα ανοιχτα γηπεδα,θα αρχισουν να σκουριαζουν..??
Το σχετικο αρθρο γραφτηκε στις 01|05|08,στο φιλοσοφος blog,με τιτλο ''Η σπασμενη μπασκετα'',super basket.gr
Αναδημοσίευση από Filosofos :: Official Blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου