''Ο αθλητισμος στο περιθωριο,τα ταλεντα στα σκουπιδια''..

Ενδιαφερον παρουσιαζει κ αυτη η τοποθετηση,που γραφτηκε στο Age of basketball blog,την Τεταρτη 3 Σεμπτεμβριου 2008,με τιτλο ''Ο αθλητισμος στο περιθωριο,τα ταλεντα στα σκουπιδια''..

- Συνεχίζουμε στο θέμα μας. Πείτε ότι κάποιος πάει σε ομάδα και μπαίνει στην παραγωγική διαδικασία ταλέντων. Πρώτο πρόβλημα: οι προπονητές. Στις περισσότερες ομάδες προπονητής των παιδοεφηβικών (αλλά και των νεαρότερων ηλικιών) είναι κάποιος… παίκτης του αντρικού της ομάδας. Εκείνος, ίσως έχει σπουδάσει (ή σπουδάζει) στη γυμναστική ακαδημία. Όμως, αν το σκεφτούμε, τι προσόντα έχει στο να δει, να αναπτύξει σωστά και να καλλιεργήσει το ταλέντο ενός 10χρονου, 12χρονου ή 15χρονου παιδιού; Δεν έχει. Μήπως έχει κάνει μαθήματα, σεμινάρια, έχει γυμναστεί στο πώς να αντιμετωπίζει τους νέους; Είναι το ίδιο να γυμνάσεις και να δουλέψεις με έναν 23χρονο και το ίδιο με έναν 12χρονο; Προφανώς όχι. Άρα, τι παραπάνω εχέγγυα παίρνουν αυτά τα παιδιά που δουλεύουν με εφήβους; Απλό, δεν παίρνουν.
- Μήπως οι ομάδες, ή έστω ανά συνοικία, διαθέτουν ψυχολόγο ειδικευμένο σε θέματα αθλητισμού, που να βοηθάει τα παιδιά (μην ξεχνάτε, μιλάμε για την πιο κρίσιμη ηλικία του ανθρώπου, προεφηβική και εφηβική); Ψιλά γράμματα θα πείτε, ενώ πάω στοίχημα ότι οι μισοί χαμογελάσατε και ειρωνικά όταν το διαβάσατε.
- Υπάρχουν γιατροί στις ομάδες που να παρακολουθούν τα παιδιά και να τα προσέχουν, ώστε να λειτουργήσουν θετικά στην ανάπτυξή τους; Όχι μόνο δεν υπάρχουν, αλλά το 90% των παιδιών δεν εξετάζονται ποτέ ούτε καν για καρδιά όσο καιρό παίζουν μπάσκετ. Ευθύνη των ομάδων, της κοινωνίας, αλλά και των γονιών αυτή.
- Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν, είναι και θα είναι οι παράγοντες των ομάδων. Οι άνθρωποι που θεωρούν ένα 15χρονο παιδί κτήμα τους, που πίεσαν ώστε να μην μπορεί ένα παιδί να μετεγγραφεί ελεύθερα (παρά μόνο μετά από δύο χρόνια απραξίας), που προσπαθούν να βγάλουν λεφτά από πιτσιρίκια. Κι εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη σαπίλα του συστήματος. Όλα τα παρακάτω είναι πραγματικά περιστατικά. Τα αναφέρω απλώς επιγραμματικά και χωρίς ονόματα παικτών και ομάδων. Ατάκες του στιλ «εμείς παίκτη στον Παναθηναϊκό δεν δίνουμε, αν σου κάνει πρόταση ο Ολυμπιακός να πας», «θα χαθείς σε μεγάλη ομάδα, κάτσε εδώ, παίξε αντρικό και τότε θα σε δουν και θα πας με μετεγγραφή και λεφτά», «δεν στο δίνω το δελτίο του γιου σου, ανακίνησε θέμα αν θες να δικαιωθείς», είναι καθημερινής βάσης και απευθύνονται σε παιδιά που δεν είναι ούτε 15 χρονών. Ο παραγοντισμός αποτελεί τη μεγαλύτερη μάστιγα στην παραγωγή ταλέντων στην Ελλάδα. Πάρα πολλά παιδιά παράτησαν το μπάσκετ, τις ομάδες τους, μια πιθανότητα καριέρας γιατί απογοητεύτηκαν από το σύλλογό τους, εμποδίστηκαν από το σύλλογό τους, ή δεν προσέχτηκαν από το σύλλογό τους.
- Το θέμα είναι ανεξάντλητο, αλλά κλείνω για σήμερα με μια επιστροφή στην αρχή: το γεγονός ότι το μπάσκετ (και γενικότερα ο αθλητισμός) δεν είναι ενταγμένο στο σχολείο έχει και μία άλλη τεράστια επίπτωση. Στα 16 του (ή στα 17 του, ανάλογα με το σύστημα) το παιδί μπαίνει μπροστά στο δίλημμα: σχολείο ή μπάσκετ. Μόρφωση ή αθλητισμός. Μόνο και μόνο η εκφορά αυτού του διλήμματος είναι τραγική. Καλούμε ουσιαστικά έναν νέο να διαλέξει αν θα έχει παιδεία ή αν θα παίξει μπάσκετ και θα είναι ημιαγράμματος. Το μπάσκετ δεν είναι ενταγμένο στο σχολείο, άρα οι προπονήσεις τρώνε πολύτιμο χρόνο από το διάβασμα και τα φροντιστήρια (άλλη μάστιγα κι αυτή), οπότε ο αθλητής που στα 17 του θα πει «παλεύω να γίνω επαγγελματίας» πρέπει να ξεχάσει κάθε πιθανότητα πανεπιστημαιακής εκπαίδευσης! Τότε μπαίνουν στη μέση χίλια δύο άλλα πράγματα που αποτρέπουν 9 στους 10 εφήβους από τον αθλητισμό. Ένας τραυματισμός ίσως σημάνει καταστροφή στα 20, ίσως να μη βρει συμβόλαιο, ίσως να παραδέρνει μέχρι τα 24-25 στις μικρές κατηγορίες μη μπορώντας να ξεφύγει από την ομάδα του; Όλα αυτά κάνουν τα παιδιά (και κυρίως τους γονείς) να φοβούνται. Άρα, κόβεται ο αθλητισμός. Εδώ έρχεται ξανά το παράδειγμα των Η.Π.Α. που μέσω του σχολικού αθλητισμού έχουν αθλητές-φοιτητές. Άσχετο αν όσοι στην πορεία γίνουν επαγγελματίες μπορεί να αφήσουν τη σχολή τους ή να μην ασχοληθούν ποτέ με αυτό που σπούδασαν. Πάντα είχαν την επιλογή να εξαντλήσουν και τις δύο πιθανότητες: μόρφωση παράλληλα με το κυνήγι της καριέρας. Άρα, στα 22 δεν μένουν ξαφνικά ξεκρέμαστοι, όπως κάποιος αθλητής που δεν θα τα καταφέρει εδώ.

Τα δικα μου σχολια ειναι τα εξης:
-Σιγουρα,προπονητες που σπουδαζουν η' σπουδασαν γυμναστικη ακαδημια,ειναι προτιμοτεροι κ καλυτερα καταρτισμενοι για να ανταποκριθουν σε αυτες τις ηλικιες,σε σχεση με ''εμπειρικους'',που οι μονες γνωσες κ παραστασεις που εχουν,ειναι οτι παιζουν η' καποτε επαιξαν μπασκετ,οποτε ''βαφτιζονται'' κ προπονητες..
Δεν ειναι θεσφατο,ομως εκτιμω πως ξεκινουν με μια καλυτερη αφετηρια.
Σιγουρα η αναζητηση της γνωσης κ της περαιτερω βελτιωσης,ειναι μια αδιακοπη διαδικασια.

-Οσον αφορα την παρουσια ειδικων ψυχολογων,θα πω πως ειναι ανυπαρκτη..ενω οσον αφορα την συνεχη ιατρικη παρακολουθηση,θα ελεγα πως ειναι υποτυπωδης..

-Για τους παραγοντες,θα ελεγα πως υπαρχει καποια βαση στα γραφομενα του φιλου..
Σιγουρα υπαρχουν η' υπαρξαν και παραγοντες,που δεν σταθηκαν εμποδιο στην εξελιξη καποιων παιδιων,οπως βεβαια υπαρχουν η' υπηρξαν κ αντιθετες περιπτωσεις..
Στους ''προβληματικους παραγοντες'' θα συμπεριελαμβανα κ αυτους που εχουν ''διπλο ρολο'',δηλαδη ειναι κ γονεις παιδιου που δραστηριοποιειται με το μπασκετ..

-Τελος,οτι το μπασκετ(και γενικοτερα ο αθλητισμος),δεν ειναι ενταγμενος στην εκπαιδευτικη διαδικασια,ειναι οντως μια πραγματικοτητα..
Εγω ειχα κανει μια νυξη,περι συνδεσης σχολειου-μπασκετ σε επιπεδο δευτεροβαθμιας εκπαιδευσης,ενω ο φιλος το διευρυνει το σκεπτικο κ στην τριτοβαθμια..

Ταπεινη μου γνωμη ειναι,πως οι μπασκετικοι ταγοι της χωρας μας,θα πρεπει να επανεξετασουν κ να επανεκτιμησουν τα καινουργια δεδομενα που ισχυουν πλεον..

Αναδημοσίευση από Filosofos :: Official Blog