Oταν η μπάλα φεύγει από τα χέρια σου (και πιο πριν όσο αυτό είναι δυνατό πχ, 1") πρέπει να κοιτάς το στόχο... το καλάθι. Αν είναι δυνατόν να κοιτάς τη μπάλα! Για ποιο λόγο; Σαν να σου δείχνει κάποιος με το δάχτυλο το φεγγάρι κι εσύ να κοιτάς .. το δάχτυλο!
(Οι παρομοιώσεις μου γίνονται όλο και πιο τραγικές... Μπρρρ!)
Επίσης ξέρω, μιας και λέμε για μάτια, ότι όταν μαρκάρει κάποιος έναν περιφερειακό παίκτη, είναι καλύτερο να κοιτάει.. το στομάχι του αντιπάλου αφού έτσι έχει καλύτερη εποπτεία.
Ποια η διαφορα του να κοιτας το καλαθι η την μπαλλα...?
Παιζει ρολο και το φυλλο του αντιπαλου...Αν ειναι γυναικα δεν κοιτας το στομαχι (αν και λενε οτι ο ερωτας απο το στομαχι περναει...).
Θα κοιταξεις αλλα πραγματα.Θα απλωσεις και λιγο το χερακι σου και καλα οτι πας να κλεψεις την μπαλλα και μετα θα δεις το δικο της χερακι στα μουτρα σου.
Στο ξαναειπα... εκτος αν ειναι γυναικα και την ωρα που σου δειχνει το φεγγαρι εσυ κοιτας αλλα... Και μετα το δαχτυλο της θα ειναι μεσα στο ματι σου... Το αριστερο...
Το follow through στο σουτ που λένε οι αμερικάνοι έχει να κάνει όχι με την κίνηση των ματιών αλλά με του χεριού.
Δηλαδή, να κρατάς το χέρι σηκωμένο λίγο μετά το σουτ, σαν να προσπαθείς να "κουμαντάρεις" την πορεία της μπάλας με το χέρι σου.
Ασφαλώς, σκοπός αυτού, δεν είναι να προσπαθείς μέσω των τηλεπαθητικών σου ικανοτήτων να οδηγήσεις τη μπάλα στο καλάθι, αλλά να συνηθίσεις να μην τραβάς το χέρι σου αμέσως μετά το σουτ.
To follow (ακολουθώ) through (διαμέσου) έχει άμεση σχέση με την κίνηση του δείκτη του χεριού που σουτάρει. Ο δείκτης (πλησίον του αντίχειρα) έχει ως γνωστόν την τελευταία επαφή με τη μπάλα και ακολουθεί (follow) την κίνηση στο καλάθι διαμέσου (follow) της κίνησης που δίνεται στην μπάλα.
Λοιπόν παιδιά. Δεν υπάρχει κάποις συγκεκριμένος τροπος για να σουτάρει κανείς. Ολα ειναι θέμα συνδυασμού. Το καλό σούτ ξεκινάει από τα πόδια. Ύστερα ο αγκώνας σου πρέπει να είναι οπωσδήποτε κάθετος με τον ώμο σου, δηλαδή να ειναι κοντά στο στήθος σου. Τα μάτια σου δεν πρέπει να κοιτάνε ούτε την μπάλα, ούτε μόνο το στεφάνι αλλά και τα δύο ταυτόχρονα. Επίσεις θα πρέπει να στοχεύεις στο πίσω μέρος του στεφανιού. Τέλος το χέρι σου πρέπει να μείνει ακριβώς εκεί από όπου εφυγε η μπάλα από τα δάχτυλά σου.
Πάρε για παράδειγμα τον Bird, που δε θέλει εξήγηση το πόσο καλός σουτέρ ήταν....αν παρατηρήσεις το στυλ του, ο αγκώνας του τις περισσότερες φορές "έδειχνε" προς τα έξω και αρκετές φορές σούταρε με τα χέρια, χωρίς δηλαδή να λυγίζει τα γόνατα.
Ο Στογιάκοβιτς το ίδιο (θυμάμαι ακόμα, τα διαγράμματα που έκαναν στους αγώνες των Κινγκς, για την ομοιότητα στο στυλ του Πέτζα με τον Μπερντ).
Ο Μάριον τώρα, που είναι καλός σουτέρ (άντε, για τα δεδομένα του ΝΒΑ), έχει το πιο παρδαλό και παράλληλα αποτελεσματικό σουτ που έχουμε δει μετά τον Walter Berry.
Ο Αλβέρτης, σχεδόν ποτέ δεν κρατάει το χέρι του εκεί που αφήνει τη μπάλα και το τραβάει απότομα κάτω.
Αυτά τα παραπάνω, δε σημαίνουν ότι για να γίνεις καλός σουτέρ, πρέπει να έχεις το δικό σου ξεχωριστό στυλ. Ίσα ίσα, η πλειοψηφεία των καλών σουτέρ (πρώτα απ'όλα Γκάλης, μετά μου έρχονται στο μυαλό οι Μαρκ Πράις - Στηβ Κερ - Τζον Πάξον που και οι 3 είχαν το ίδιο στυλ...τόσο παρόμοιο που αν έβλεπες μόνο τις σκιές τους, δε θα μπορούσες να τους ξεχωρίσεις) σουτάρει με τον "καθώς πρέπει" τρόπο.
Απλά πιστεύω πως ενώ αυτές οι συμβουλές είναι καλές, θα πρέπει να δίνεται μεγαλύτερη βάση στην άνεση και αμεσότητα του σουτ.
Δηλαδή, να νιώθει τόσο άνετα με το στυλ, που να μην καταλαβαίνει ότι σουτάρει, δηλαδή να μην έχει απασχολημένο το μυαλό του στο τί πρέπει να κάνει για να σουτάρει σωστά, το ίδιο και για τη διαδικασία πριν σουτάρει.
Με λίγα λόγια, όταν παίρνει τη μπάλα και βλέπει ότι οι συνθήκες είναι ιδανικές για σουτ, η μοναδική εντολή που να δίνει ο εγκέφαλος στο σώμα να είναι "σουτ" και όχι "λύγισε πόδια, κοίταξε το πίσω μέρος του στεφανιού, κράτα μέσα τον αγκώνα κλπ κλπ"...
Γι'αυτό θεωρώ πως οι προπονητές των παιδικών κάνουν μεγάλο λάθος όταν πιέζουν ένα παιδί να αλλάξει το στυλ του (δε λέω για ηλικίες όπου μαθαίνουν να σουτάρουν, αλλά για πιο μετά).
Ο κάθε αθλητής είναι ξεχωριστός σε τεχνικά, φυσικά ακόμη και ψυχολογικά χαρακτηριστικά και βάσει αυτών καθορίζει το στυλ με το οποίο σουτάρει.
Το πως μπορεί ο καθένας να βρει το στυλ του....εδώ υπάρχει ένας κι αποδεδειγμένα αποτελεσματικός τρόπος, με τον οποίο όλοι συμφωνούν:
Πολλά σουτ....
Επίσης ο στόχος είναι το κέντρο του στεφανιού και όχι το πίσω μέρος όπως λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι..
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι στοχεύοντας το πίσω μέρος του στεφανιού είσαι κάποια εκατοστά μακριά από τον πραγματικό σου στόχο...
Αυτά στη θεωρία βέβαια γιατί όλοι το καλάθι στοχεύουμε και ουσιαστικά δεν υπολογίζουμε που ακριβώς θέλουμε να στείλουμε τη μπάλα. Αυτά είναι για τους εξοικειωμένους σουτέρ.
Αλλες αποψεις:
1. είναι μεγαλο λαθος να κοιταει κανεις τη μπαλα όταν σουταρει. Αυτό μπορει να το κανει στην προπονηση για να ελεγχει ειτε την καμπυλη ειτε τις περιστροφες που δινει στη μπαλα γυρω από τον αξονα της. Στον αγωνα όμως αυτό είναι λαθος γιατι α) χανεται η αυτοσυγκεντρωση και η προσηλωση στον στοχο που είναι το καλαθι και β) γιατι μεγαλωνει ο χρονος αντιδρασης αναλογα με την εξελιξη της φασης. Εστω και μισο δευτερολεπτο που στο αθλημα μας είναι εξοχως σημαντικο. Προσπαθηστε να το κανετε. Τριπλαρετε ( κοτατε μπαλα ) βλεπετε καλαθι ( κοτατε μπαλα ) σηκωνεστε ( κοτατε μπαλα ) εκτελειτε και εστιαστε στην τροχια της. Θα διαπιστωσε ότι εστω για λιγο θα χασετε τη φαση αν αστοχησετε και μεχρι να επανελθετε, να δωσει σημα το μυαλο για το τι θα κανετε, εχετε χασει μισο δευτερολεπτο τουλαχιστον.
2. είναι σωστο το να εστιαζεις στο στομαχι του αντιπαλου, όχι βεβαια για λογους εποπτειας αλλα γιατι το στομαχι είναι το μονο σημειο που δεν «προσποιειται» όπως η μεση, τα ποδια ή τα χερια.Συνηθως όμως αυτό δεν συμβαινει γιατι το αθλημα εχει προχωρησει και αν εστιαζει κανεις μονο σε ένα σημειο χανει την αντιληψη του παιχνιδιου ειτε λεγεται αλληλοκαλυψη, ειτε πασες, ειτε σκριν. Αυτό το τρικ μπορει να γινει σε μονο που παιζουμε για την πλακα μας, αλλα το πιο σημαντικο στην αμυνα είναι η θεληση.
3. σε ότι αφορα το σημειο του καλαθιου που πρεπει να κοιτα κανεις, κατά τη γνωμη μου, δεν παιζει κανενα ρολο. Το σουτ είναι τα 3 π. ποδια, πιστη και προπονηση. Το λεω εκ πειρας. Όταν προπονεισαι ( και εννοω φυσικα και αποκλειστικα σε ατομικο επιπεδο) και προσπαθεις να εισαι συγκεντρωμενος στην ατομικη προπονηση και όχι το μυαλο να είναι στο κουκουρουκου, βγαζεις τα δικα σου συμπερασματα που αρμοζουν καλυτερα σε σενα.
4. το στιλ σηκωνει πολύ μεγαλη συζητηση. Θυμαμαι έναν από τους μεγαλυτερους ευρωπαιους σουτερ ολων των εποχων, τον Σαν Επιφανιο που το στιλ του ηταν για τα μαυρα δραγκαλα. Όμως…. Ουτε και του Αλβερτη είναι γοητευτικο το στιλ ασχετα αν δεν κοβεται γιατι είναι 2.06 ( εκτος αν λεγεται Χερμαν) αλλα κανεις δεν μπορει να μην παραδεχτει πως είναι ο μακραν καλυτερος ελληνας σουτερ ολων των εποχων.
5. επισης μια και λεμε για το σημειο του καλαθιου. Εμενα πχ από θεσεις στην κορυφη, με βολευει να κοιταξω το μπροστινο μερος της στεφανης ενώ από γωνια το πισω. Και δεν εχω θεση, σουταρω εξισου καλα από οπουδηποτε.
6. να καταθεσω και ένα δικο μου κολπακι που μου πιανει σχεδον παντα: Από τα δεξια η διεισδυση να καταληγει με αριστερο λεϊ απ. Δεν το περιμενει κανεις, δεν συμβαδιζει με τα βηματα και δεν κοβεται γιατι δεν προλαβαινει ο αμυντικος να συγχρονιστει με την κινηση. Δεν ενδεικνυται όμως όταν βγαινει και δευτερος αμυντικος γιατι ετσι είναι σχεδον σαν να του σερβιρεις τη μπαλα σε αποσταση 20 ποντων από το σωμα του. Στο 1 με 1 όμως δεν παιζεται!
(Οι παρομοιώσεις μου γίνονται όλο και πιο τραγικές... Μπρρρ!)
Επίσης ξέρω, μιας και λέμε για μάτια, ότι όταν μαρκάρει κάποιος έναν περιφερειακό παίκτη, είναι καλύτερο να κοιτάει.. το στομάχι του αντιπάλου αφού έτσι έχει καλύτερη εποπτεία.
Ποια η διαφορα του να κοιτας το καλαθι η την μπαλλα...?
Παιζει ρολο και το φυλλο του αντιπαλου...Αν ειναι γυναικα δεν κοιτας το στομαχι (αν και λενε οτι ο ερωτας απο το στομαχι περναει...).
Θα κοιταξεις αλλα πραγματα.Θα απλωσεις και λιγο το χερακι σου και καλα οτι πας να κλεψεις την μπαλλα και μετα θα δεις το δικο της χερακι στα μουτρα σου.
Στο ξαναειπα... εκτος αν ειναι γυναικα και την ωρα που σου δειχνει το φεγγαρι εσυ κοιτας αλλα... Και μετα το δαχτυλο της θα ειναι μεσα στο ματι σου... Το αριστερο...
Το follow through στο σουτ που λένε οι αμερικάνοι έχει να κάνει όχι με την κίνηση των ματιών αλλά με του χεριού.
Δηλαδή, να κρατάς το χέρι σηκωμένο λίγο μετά το σουτ, σαν να προσπαθείς να "κουμαντάρεις" την πορεία της μπάλας με το χέρι σου.
Ασφαλώς, σκοπός αυτού, δεν είναι να προσπαθείς μέσω των τηλεπαθητικών σου ικανοτήτων να οδηγήσεις τη μπάλα στο καλάθι, αλλά να συνηθίσεις να μην τραβάς το χέρι σου αμέσως μετά το σουτ.
To follow (ακολουθώ) through (διαμέσου) έχει άμεση σχέση με την κίνηση του δείκτη του χεριού που σουτάρει. Ο δείκτης (πλησίον του αντίχειρα) έχει ως γνωστόν την τελευταία επαφή με τη μπάλα και ακολουθεί (follow) την κίνηση στο καλάθι διαμέσου (follow) της κίνησης που δίνεται στην μπάλα.
Λοιπόν παιδιά. Δεν υπάρχει κάποις συγκεκριμένος τροπος για να σουτάρει κανείς. Ολα ειναι θέμα συνδυασμού. Το καλό σούτ ξεκινάει από τα πόδια. Ύστερα ο αγκώνας σου πρέπει να είναι οπωσδήποτε κάθετος με τον ώμο σου, δηλαδή να ειναι κοντά στο στήθος σου. Τα μάτια σου δεν πρέπει να κοιτάνε ούτε την μπάλα, ούτε μόνο το στεφάνι αλλά και τα δύο ταυτόχρονα. Επίσεις θα πρέπει να στοχεύεις στο πίσω μέρος του στεφανιού. Τέλος το χέρι σου πρέπει να μείνει ακριβώς εκεί από όπου εφυγε η μπάλα από τα δάχτυλά σου.
Πάρε για παράδειγμα τον Bird, που δε θέλει εξήγηση το πόσο καλός σουτέρ ήταν....αν παρατηρήσεις το στυλ του, ο αγκώνας του τις περισσότερες φορές "έδειχνε" προς τα έξω και αρκετές φορές σούταρε με τα χέρια, χωρίς δηλαδή να λυγίζει τα γόνατα.
Ο Στογιάκοβιτς το ίδιο (θυμάμαι ακόμα, τα διαγράμματα που έκαναν στους αγώνες των Κινγκς, για την ομοιότητα στο στυλ του Πέτζα με τον Μπερντ).
Ο Μάριον τώρα, που είναι καλός σουτέρ (άντε, για τα δεδομένα του ΝΒΑ), έχει το πιο παρδαλό και παράλληλα αποτελεσματικό σουτ που έχουμε δει μετά τον Walter Berry.
Ο Αλβέρτης, σχεδόν ποτέ δεν κρατάει το χέρι του εκεί που αφήνει τη μπάλα και το τραβάει απότομα κάτω.
Αυτά τα παραπάνω, δε σημαίνουν ότι για να γίνεις καλός σουτέρ, πρέπει να έχεις το δικό σου ξεχωριστό στυλ. Ίσα ίσα, η πλειοψηφεία των καλών σουτέρ (πρώτα απ'όλα Γκάλης, μετά μου έρχονται στο μυαλό οι Μαρκ Πράις - Στηβ Κερ - Τζον Πάξον που και οι 3 είχαν το ίδιο στυλ...τόσο παρόμοιο που αν έβλεπες μόνο τις σκιές τους, δε θα μπορούσες να τους ξεχωρίσεις) σουτάρει με τον "καθώς πρέπει" τρόπο.
Απλά πιστεύω πως ενώ αυτές οι συμβουλές είναι καλές, θα πρέπει να δίνεται μεγαλύτερη βάση στην άνεση και αμεσότητα του σουτ.
Δηλαδή, να νιώθει τόσο άνετα με το στυλ, που να μην καταλαβαίνει ότι σουτάρει, δηλαδή να μην έχει απασχολημένο το μυαλό του στο τί πρέπει να κάνει για να σουτάρει σωστά, το ίδιο και για τη διαδικασία πριν σουτάρει.
Με λίγα λόγια, όταν παίρνει τη μπάλα και βλέπει ότι οι συνθήκες είναι ιδανικές για σουτ, η μοναδική εντολή που να δίνει ο εγκέφαλος στο σώμα να είναι "σουτ" και όχι "λύγισε πόδια, κοίταξε το πίσω μέρος του στεφανιού, κράτα μέσα τον αγκώνα κλπ κλπ"...
Γι'αυτό θεωρώ πως οι προπονητές των παιδικών κάνουν μεγάλο λάθος όταν πιέζουν ένα παιδί να αλλάξει το στυλ του (δε λέω για ηλικίες όπου μαθαίνουν να σουτάρουν, αλλά για πιο μετά).
Ο κάθε αθλητής είναι ξεχωριστός σε τεχνικά, φυσικά ακόμη και ψυχολογικά χαρακτηριστικά και βάσει αυτών καθορίζει το στυλ με το οποίο σουτάρει.
Το πως μπορεί ο καθένας να βρει το στυλ του....εδώ υπάρχει ένας κι αποδεδειγμένα αποτελεσματικός τρόπος, με τον οποίο όλοι συμφωνούν:
Πολλά σουτ....
Επίσης ο στόχος είναι το κέντρο του στεφανιού και όχι το πίσω μέρος όπως λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι..
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι στοχεύοντας το πίσω μέρος του στεφανιού είσαι κάποια εκατοστά μακριά από τον πραγματικό σου στόχο...
Αυτά στη θεωρία βέβαια γιατί όλοι το καλάθι στοχεύουμε και ουσιαστικά δεν υπολογίζουμε που ακριβώς θέλουμε να στείλουμε τη μπάλα. Αυτά είναι για τους εξοικειωμένους σουτέρ.
Αλλες αποψεις:
1. είναι μεγαλο λαθος να κοιταει κανεις τη μπαλα όταν σουταρει. Αυτό μπορει να το κανει στην προπονηση για να ελεγχει ειτε την καμπυλη ειτε τις περιστροφες που δινει στη μπαλα γυρω από τον αξονα της. Στον αγωνα όμως αυτό είναι λαθος γιατι α) χανεται η αυτοσυγκεντρωση και η προσηλωση στον στοχο που είναι το καλαθι και β) γιατι μεγαλωνει ο χρονος αντιδρασης αναλογα με την εξελιξη της φασης. Εστω και μισο δευτερολεπτο που στο αθλημα μας είναι εξοχως σημαντικο. Προσπαθηστε να το κανετε. Τριπλαρετε ( κοτατε μπαλα ) βλεπετε καλαθι ( κοτατε μπαλα ) σηκωνεστε ( κοτατε μπαλα ) εκτελειτε και εστιαστε στην τροχια της. Θα διαπιστωσε ότι εστω για λιγο θα χασετε τη φαση αν αστοχησετε και μεχρι να επανελθετε, να δωσει σημα το μυαλο για το τι θα κανετε, εχετε χασει μισο δευτερολεπτο τουλαχιστον.
2. είναι σωστο το να εστιαζεις στο στομαχι του αντιπαλου, όχι βεβαια για λογους εποπτειας αλλα γιατι το στομαχι είναι το μονο σημειο που δεν «προσποιειται» όπως η μεση, τα ποδια ή τα χερια.Συνηθως όμως αυτό δεν συμβαινει γιατι το αθλημα εχει προχωρησει και αν εστιαζει κανεις μονο σε ένα σημειο χανει την αντιληψη του παιχνιδιου ειτε λεγεται αλληλοκαλυψη, ειτε πασες, ειτε σκριν. Αυτό το τρικ μπορει να γινει σε μονο που παιζουμε για την πλακα μας, αλλα το πιο σημαντικο στην αμυνα είναι η θεληση.
3. σε ότι αφορα το σημειο του καλαθιου που πρεπει να κοιτα κανεις, κατά τη γνωμη μου, δεν παιζει κανενα ρολο. Το σουτ είναι τα 3 π. ποδια, πιστη και προπονηση. Το λεω εκ πειρας. Όταν προπονεισαι ( και εννοω φυσικα και αποκλειστικα σε ατομικο επιπεδο) και προσπαθεις να εισαι συγκεντρωμενος στην ατομικη προπονηση και όχι το μυαλο να είναι στο κουκουρουκου, βγαζεις τα δικα σου συμπερασματα που αρμοζουν καλυτερα σε σενα.
4. το στιλ σηκωνει πολύ μεγαλη συζητηση. Θυμαμαι έναν από τους μεγαλυτερους ευρωπαιους σουτερ ολων των εποχων, τον Σαν Επιφανιο που το στιλ του ηταν για τα μαυρα δραγκαλα. Όμως…. Ουτε και του Αλβερτη είναι γοητευτικο το στιλ ασχετα αν δεν κοβεται γιατι είναι 2.06 ( εκτος αν λεγεται Χερμαν) αλλα κανεις δεν μπορει να μην παραδεχτει πως είναι ο μακραν καλυτερος ελληνας σουτερ ολων των εποχων.
5. επισης μια και λεμε για το σημειο του καλαθιου. Εμενα πχ από θεσεις στην κορυφη, με βολευει να κοιταξω το μπροστινο μερος της στεφανης ενώ από γωνια το πισω. Και δεν εχω θεση, σουταρω εξισου καλα από οπουδηποτε.
6. να καταθεσω και ένα δικο μου κολπακι που μου πιανει σχεδον παντα: Από τα δεξια η διεισδυση να καταληγει με αριστερο λεϊ απ. Δεν το περιμενει κανεις, δεν συμβαδιζει με τα βηματα και δεν κοβεται γιατι δεν προλαβαινει ο αμυντικος να συγχρονιστει με την κινηση. Δεν ενδεικνυται όμως όταν βγαινει και δευτερος αμυντικος γιατι ετσι είναι σχεδον σαν να του σερβιρεις τη μπαλα σε αποσταση 20 ποντων από το σωμα του. Στο 1 με 1 όμως δεν παιζεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου