Και τώρα ο αθλητισμός επιστρέφει, στην Ελλάδα, στην εποχή του ερασιτεχνισμού. Με εξαίρεση το ποδόσφαιρο, το επαγγελματικό, της Superleague, που ξέρει ότι θα ζήσει χάρη στην επένδυση της Nova και τον ΟΠΑΠ που το χρηματοδοτούν, τα υπόλοιπα αθλήματα έχουν ήδη αρχίσει, κι ας μην το έχουν αντιληφθεί πλήρως ακόμη, να ζουν στην ερασιτεχνική εποχή. Διότι δεν υπάρχουν χρήματα για να συντηρηθούν τα επαγγελματικά ή ημιεπαγγελματικά αθλήματα και πρωταθλήματα. Το κράτος φώναξε, στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, ότι κλείνει τη βρύση των επιχορηγήσεων. Βάσει προϋπολογισμού 2011, στον αθλητισμό θα δαπανηθούν πολύ λιγότερα από τα λίγα του 2010, που δεν αποδείχθηκαν αρκετά να συντηρήσουν κανένα άθλημα και κανένα πρωτάθλημα. Το ίδιο φωνάζουν με τη συμπεριφορά τους και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οσες επένδυαν, για τη βελτίωση του «φαίνεσθαι», πάνω στον αθλητισμό, έχουν ήδη αποχωρήσει. Τρέχοντας. Οσοι επένδυαν επειδή είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα βγάλουν, ότι θα κερδίσουν, έχουν ήδη φύγει. Ή έχουν «σκάσει». Ποιοι απομένουν; Οσοι παίζουν στοίχημα.
Εχει την καλή της πλευρά η νέα κατάσταση του ελληνικού αθλητισμού. Φεύγουν από το έδαφός του όλοι οι… οικονομικοί μετανάστες, δηλαδή τα κάθε λογής λαμόγια που μπήκαν για να κονομήσουν στην πλάτη του αθλητισμού. Ολες οι υπόλοιπες πλευρές, από τις οποίες μπορεί κανείς να παρατηρήσει το φαινόμενο της εποχής, όμως, είναι κακές. Και, το πιο ανησυχητικό, οδηγούν τον παρατηρητή στη διαπίστωση ότι βρίσκεται μπροστά στη βεβαίωση θανάτου του αθλητισμού, όπως τον ξέραμε, όπως τον γνωρίσαμε όσοι βρισκόμαστε, πάνω-κάτω, κοντά στα 30.
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα ζήσει. Για την ακρίβεια θα συνεχίσει να κάνει αυτή την άσωτη ζωή που όλοι έχουμε παρακολουθήσει. Το επαγγελματικό μπάσκετ όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσει να είναι υπόθεση δύο οικογενειών. Μέχρι να φύγουν, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, για ένα άλλο πρωτάθλημα, βαλκανικό ή ευρωπαϊκό, ή μέχρι να κουραστούν και να αποσυρθούν οι Γιαννακόπουλοι ή οι Αγγελόπουλοι. Οι υπόλοιπες ομάδες που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα θα συμμετέχουν. Μέχρι εκεί θα τους φτάνουν τα χρήματα που καταφέρνουν να εξοικονομήσουν.
Τέτοια ζωή, σαν αυτή του μέσου μπασκετικού συλλόγου, θα κάνουν και οι ομάδες βόλεϊ στο εξής. Με μεγαλύτερη δυσκολία. Διότι εκεί δεν κυκλοφορούν πλέον επιχειρηματίες ούτε για δείγμα. Το επίπεδο διαρκώς θα χαμηλώνει. Διότι αφενός δεν υπάρχουν πλέον επιχειρηματίες που ξοδεύουν πολλά για να αγοράσουν την επιτυχία της μιας σεζόν και αφετέρου δεν υπάρχει πουθενά σχέδιο και υποδομή που να εγγυάται ότι θα γεννηθεί ή θα εμφανιστεί μπροστά στα μάτια μας μια ομάδα με αθλητές φυτωρίου που θα λάμψουν στην εγχώρια και τη διεθνή σκηνή.
Από δω και κάτω, αν δεν αντέχετε, αφήστε το κείμενο, αλλάξτε σελίδα ή αφήστε την εφημερίδα και πιάστε τα μελομακάρονα. Διότι αρχίζει το δράμα. Τόσο δραματική είναι η κατάσταση στα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα που έμοιαζαν μέχρι σήμερα με «επαγγελματικά», δηλαδή το πόλο και το χάντμπολ. Κι ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στα χαμηλότερα πατώματα όλων των ομαδικών αθλημάτων. Διότι στα χαμηλά πατώματα οι σύλλογοι επέστρεψαν στην εποχή της λαχειοφόρου αγοράς και του πρωτοχρονιάτικου ημερολογίου, με τη φωτογραφία της ομάδας τυπωμένη σε ένα έγχρωμο χαρτόνι και το ημερολόγιο κολλημένο πάνω με χαρτόκολλα. Μόνο που τούτη τη φορά οι εθελοντές που γυρίζουν από μαγαζί σε μαγαζί και από σπίτι σε σπίτι δεν καταφέρνουν να τα πουλήσουν ούτε αυτά. Οχι μόνο λόγω κρίσης, αλλά κυρίως λόγω καχυποψίας. Πλημμύρισαν από λαμόγια οι γειτονιές του αθλητισμού, ακόμη και του ερασιτεχνικού, με συνέπεια να στέκεται πλέον με μεγάλη δυσπιστία απέναντι στους πλασιέ των ημερολογίων ο μπακάλης της γειτονιάς. Αν έχει μείνει ανοιχτός.
Και τι θέλεις, ρε φίλε, να μας κάνεις την καρδιά περιβόλι χριστουγεννιάτικα; Το αντίθετο. Με όλα τα λαμόγια ισοπεδωμένα, η πλατεία του αθλητισμού, και ειδικά του ερασιτεχνικού και του ημιεπαγγελματικού, μοιάζει με την εικόνα που συναντά κανείς στις πλατείες μόλις έχει τελειώσει το μεγάλο πανηγύρι. Ναι, είναι ακόμη βρόμικη. Οι λαοπλάνοι και οι πανηγυρτζήδες, οι πορτοφολάδες και τα λαμόγια, όμως, έχουν φύγει. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς είναι ένα καλό, βιολογικό καθάρισμα. Να μαζέψει τα σκουπίδια, να διώξει και τις μυρωδιές. Και να στήσει τη σκηνή με νέες προδιαγραφές.
Για ακόμη μια φορά σκέφτομαι πόσο μεγάλη ευκαιρία έχει στα χέρια της η σημερινή ηγεσία του αθλητισμού. Για ακόμη μια φορά με πονάει πολύ που καταλαβαίνω ότι κανείς δεν θέλει να την αρπάξει. Τελικά, μόνο να τα αρπάξουμε μας ενδιαφέρει. Καλά Χριστούγεννα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου