Αν οι διοργανώσεις των λεγόμενων «μικρών» εθνικών ομάδων αποτελούν ένα είδος… προάγγελου του μέλλοντος (εν πολλοίς αυτό συμβαίνει εδώ και 20 χρόνια), τότε το ελληνικό μπάσκετ έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για το τι του επιφυλάσσει.
Διότι ακόμα κι αν τα μετάλλια δεν είναι αυτοσκοπός σε αυτό το επίπεδο (άσχετα αν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος τα επικαλείται επί σταθερής βάσης εδώ και δεκαετίες ολόκληρες), δεν είναι και λίγο να μένουν εκτός οκτάδας μέσα στο ίδιο καλοκαίρι όλες οι ομάδες μιας χώρας που έχει κατακτήσει συνολικά 16 μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Για την ακρίβεια, είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στο ελληνικό μπάσκετ…
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν μείνει και οι τρεις εθνικές ομάδες εκτός οκτάδας την ίδια χρονιά, μετά το 2004 τουλάχιστον, από τότε δηλαδή που τα Ευρωμπάσκετ Παίδων, Εφήβων και Νέων άρχισαν να διοργανώνονται κάθε χρόνο. Το πιο ανησυχητικό, δε, είναι ότι μέχρι το 1998 η Ελλάδα είχε μόλις τέσσερις θέσεις εκτός οκτάδας και από το 2005 και μετά… 12!
Εν κατακλείδι, ωραία τα μετάλλια, οι υποδοχές στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και οι θριαμβολογίες για τις υποδομές του ελληνικού μπάσκετ. Ακόμα πιο ωραία η γενιά των «90άρηδων», η οποία συνέλεξε τα τελευταία 4 μετάλλια. Τα πρώτα σημάδια, πάντως, για τη συρρίκνωση του ταλέντου στο ελληνικό μπάσκετ, για την έλλειψη μαζικής παραγωγής παικτών, έχουν διαφανεί εδώ και αρκετά χρόνια. Μήπως -επιτέλους- ήρθε και η ώρα να αρχίσουμε να ανησυχούμε;
Οι χειρότερες χρονιές στις μικρές εθνικές ομάδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου